Zachte troost

Even later stappen we samen over het erf en strijken we neer naast het weitje waar vier varkentjes in het zand liggen te zonnen. 'Varken slapen', fluistert Roos en ze legt haar koppie tegen mijn borst. Zachtjes wieg ik haar heen en weer en zing een lied over een biggetje.

Eindelijk, haar lijfje ontspant. Net zoals toen ze een baby'tje was en ik haar kinderwagen bij de varkentjes zette. Of bij de koeien, de hond. Dieren stralen aanstekelijke rust uit: kalmte, veiligheid. Troost.
Tenzij je niet te troosten bent.

Zoals zo vaak de afgelopen dagen dwalen mijn gedachten af naar Elsa, het driejarige nichtje van onze vrienden. Elsa veranderde door een ongelofelijke medische misser in één seconde van een gezond kind in een meisje met ernstig hersenletsel. Afgelopen weekend troffen we haar ouders; radeloos, kapot. De pijn van de nachtmerrie waar zij sinds een paar maanden in leven, is onbeschrijfelijk. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ik de moeder. De stomste vraag. Maar het koetjes- en kalfjesgesprek van even daarvoor wilde ik ook niet blijven voeren. We huilden even, ik deed een poging tot troosten. Zelden voelde ik me zo machteloos.

Opnieuw voel ik de tranen achter mijn ogen branden, als er plots een varken opstaat en naar ons toe komt. 'Varken lief', lacht Roos en steekt haar handje naar hem uit. Er komt een tweede varken bij, een derde. Ze wroeten rustig en ploffen met hun roze lijfjes naast ons neer. Ook onze hond kruipt tegen ons aan, haar zwarte vacht verwarmd door de zon. Zachte troost.

Na een uur is er geen tandje doorgebroken, geen nichtje genezen, maar we kunnen weer door. Mocht u het ook een keer nodig hebben: kom erbij zitten. Of zoek zelf een varken of iets wat ervoor doorgaat.