Lege batterij

'Maar wánneer moet ik dan opladen?' snik ik. 'Ik ben zo moe. Eerst de spanning rondom het afscheid en het verhuizen. Daarna die stoot adrenaline van onze aankomst in Weesp. Het regelen van alles. Jij kon lekker maaien, maar ík moest een nieuwe basisschool, huisarts, tandarts, ziekenhuis, kapper en kinderopvang zoeken. Dat laatste lukte niet direct: alle kinderdagverblijven zaten vol. Met een peuter aan het ene been en een dreumes aan het andere been probeerde ik ook nog te werken. Hoe dan?'

'Het was hectisch, ja', beaamt Jurre. 'Maar ook leuk. Kijk hoe blij we hier zijn. Natuurlijk is alles nieuw en moeten we wennen. En voor mij is mijn rol op de boerderij iets duidelijker dan voor jou, maar ik vind het knap wat je doet op het gebied van communicatie. Je hebt nu zelfs een column over de boerderij in de plaatselijke krant. Ben je daar niet trots op?'

'Jawel', knik ik en snuit mijn neus. 'Maar mijn draai in de boerderijwinkel heb ik nog niet echt gevonden. Ik mis mijn oude klanten. En van tevoren had ik gezegd dat ik de vergaderzaal vaker zou verhuren, maar dat is er nog niet van gekomen. En ik had graag het terras af willen hebben. En de website.'

'Schat, rustig. Nu snap ik wel dat jij moe bent.'

'Ja', brul ik opnieuw. 'En nu vertellen vrienden, familie en moeders op het schoolplein over hun fijne vakantieplannen en hoor ik mezelf zeggen: wat heerlijk voor je. Terwijl ik alleen maar stikjaloers ben en ook drie weken naar een onbewoond eiland wil. Of gewoon naar een camping in Frankrijk. Maar door dat stomme boerenleven kan dat natuurlijk weer niet.'

'We gaan een weekje weg. En wees daar maar blij mee: er zijn boeren die nooit weggaan.'

Ik zucht en zwijg. Hoe houden zij dat vol?