Op de boerderijcamping

We bekeken de lokale weersvooruitzichten in de Benelux, richtten onze pijlen op Luxemburg en zochten een camping met zwembad uit. Vol. De volgende die ik belde: vol. De vijftien daarna ook.
Huh? Sinds wanneer kon je niet meer op de bonnefooi een camping uitzoeken?

We besloten toch de tassen te pakken, de kar vol te laden en op goed geluk naar het Zuiden te rijden. Onderweg bleef ik googelen en bellen en besloot na nog tien radeloze pogingen de zoekterm zwembad te laten varen. Direct popte Camping Toodlermillen op, gelegen tussen de heuvels aan een lieflijk riviertje. Een groen paradijsje. Ik las de website en schoot in de lach. 'De camping is gelegen op een biologische boerderij. Ze hebben koeien en paarden, die de gasten mee mogen helpen verzorgen.'

'Moet ik alsnog melken', lachte Jurre. 'Nee, ze hebben Schotse Hooglanders. Vleeskoeien. Ik bel ze.' Het moest zo zijn.

Drie uur en vele autobingo's, Fruittella's en ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziets later arriveerden we. De boer zelf verwelkomde ons bij de receptie en in mijn enthousiasme om de prachtige plek die we gevonden hadden, begon ik Duits te ratelen: 'Zu Hause haben wir auch einen biologischen Bauernhof.' De ogen van de man lichtten op. 'Wunderbar, dann sind wir Kollegen. Wie viele Kühe haben Sie?'

En daarmee was het hek van de dam. De mannen praatten over hun koeien, het aantal hectare land, de melkprijs, de hoorns en de vleesafzet. En nadat ik een mooie plek voor de tent had uitgezocht, de broodjes voor de volgende ochtend had besteld en de kinderen had losgelaten op de trampoline, ging het nog steeds over trekkers, de Luxemburgse versus de Nederlandse landbouw en de verschillen tussen de Schotse Hooglanders en het Montbéliarde koeienras. 'Kom, ik laat jullie meteen de kudde zien', sprak de boer verheugd.

Dan denk je dus op vakantie te zijn. 'Eh, Jurre', kuchte ik. 'Zullen we eerst de tent opzetten?'