Lief

Samen met collega's van de kwekersvereniging is hij om 5 uur 's morgens vertrokken om bij elkaar te kijken hoe het gewas er boltechnisch bij staat.

Gladiolen worden door deze kwekers uit de Noordkop van Noord-Brabant tot Friesland geteeld. Het was dus een lange dag aan het eind van een drukke week, zo vlak voor aanvang van de rooitijd. Het kaarsje is uit bij Gert.

Ik moet altijd nog even stilletjes en alleen in de kamer zitten voor ik ga slapen. Nou ja, slapen... Het zal de leeftijd zijn, want het is meer waken dat ik doe. Ik val óf snel in slaap, maar ben om 3 uur wakker óf lig wakker tot half 6 en val dan net voor de wekker nog in een diepe, zweterige droomslaap. Kortom naadje.

Ik kijk dan ook uit naar de zaterdagochtend waarop ik nog even kan blijven liggen. Dus ja, een bakkie om half 11 vind ik wel een mooie tijd.

Gert geeft me een nachtkus en vertrekt naar boven. Hij moet zaterdag gewoon werken: administratie, wat lassen aan de rooimachine en dat soort zaken.

Ik slaap zowaar goed en wordt uitgerust om 9.45 uur wakker. Buiten klettert de regen tegen de ramen. Nog even blijven soezen in mijn warme holletje. Als de slaapkamerdeur opengaat, schrik ik wakker uit mijn soes. Gert kruipt bij me. Hij ruikt naar schuur en laswerk. Lekker. En vers gezette koffie. Ook lekker.

Net als het gezellig dreigt te worden, gaat de telefoon en besluiten we, met een betrapt gevoel, dan maar aan de koffie te gaan. In slobberbroek, met de haren los en de ochtendbril op, kwetter ik over wereldnieuws als dat mijn favoriete mascara uit de handel is genomen.

Gert vertelt, na wat aandringen, over de boerenomelet die ze tussen de middag aten en die hij zonder paprika wilde, hoe de bollen erbij stonden en dat een van de collega’s naar de pompoenfair was met zijn vrouw. Leuk.

We doen nog een tweede bakkie en dan is de koppiestijd weer voorbij. 'Om 13 uur een broodje?', vraagt Gert. 'Je hoeft de tafel niet te dekken, kan zo wel uit het vuistje.' Een kus en weg is hij weer naar de schuur.

Ik lees de krant tot ik ineens denk: '11 uur koffie? 13 uur brood? Dat zijn toch helemaal geen boerentijden?' Met een golf van ontroering dringt het tot me door dat het mijn tijden zijn. Voor mij drinkt Gert zijn koffie en eet zijn brood veel later dan normaal. Liefde.

Met zorgvuldig stucwerk en een gezellig jurkje wacht ik hem op als hij tegen enen binnenkomt. 'Wat zie je er mooi uit', zegt hij, terwijl hij zijn handen wast. 'Gert, dat doe je voor mij, hè, zo laat eten en koffiedrinken. Het zijn mijn tijden, niet de jouwe.' Verlegen pakt hij de handdoek die ik hem geef: 'Ja, ik doe het voor jou.' Ik vlieg hem om zijn hals. Hij ruikt nog lekkerder.

Margriet Paarlberg