Sportief

Met plezier trek ik mijn oranje outfit aan als er een EK of WK gespeeld moet worden, maar dan vanwege de gezellige stemming, niet om het voetbal. Dat zijn te dure jongens en te veel opgeklopte lucht.

Van wielrennen begrijp ik helemaal niets; de knechten, de afspraken, het gewauwel in microfoontjes. Ik denk dan: 'Wie het hardst fietst, wint.' Maar dat blijkt toch veel te simpel gedacht, mevrouwtje. Dus toen de Olympische Spelen begonnen en we weer avonden lang voor, tussen en nabewauwelingen op de buis zouden krijgen, was ik er wel een beetje klaar mee.

Maar de zomer bracht weinig lange, warme zomeravonden en dus heb ik toch maar een blikje geworpen op Ranomi, Epke, de hockeymeisjes en de hardloopjongens, de judoka's en de rest. En ik moet zeggen: ik ben perplex. Natuurlijk, de prestaties zijn knap, maar ik kan me niet voorstellen dat je jaren traint voor een kunstje van 30 seconden zeventiende, waarvan die zeventiende seconde je net op of naast het podium doet belanden.

Het blijft een beetje eigenaardig, zo'n sportevenement. We schieten er uiteindelijk niets mee op dat Epke kan vliegen. Leuk voor hem. Maar waar we wel wat mee opschieten, is het feit dat de Chinese, Duitse en Russische Epke's hem oprecht feliciteren met zijn prestatie. Of dat de onfortuinlijke Chinese hordeloper met zijn kapotte achillespees het stadion werd uitgedragen door zijn medelopers. Of dat brons, goud en zilver gebroederlijk of gezusterlijk met hun bloemen zwaaien. Dat is nog eens sportief.

Ik zie nog de bewonderende blikken van Epke's mededingers en dacht aan de aftocht van ons elftal op het EK. Geen woord wilden de spelers zeggen en als ze wat zeiden, was dat aangeleerd. Het zou hen sieren als ze zonder die afschuwelijke mediatrainingen gewoon voor de camera zeiden dat ze slecht waren en de rest beter. En dat ze daarna hun studie weer oppakten of hun baan en tussendoor hun trainingen afwerkten.

Epke en Ranomi gaan weer verder met hun studie en Teun zet de politiepet weer op. Wat een schril contrast met Raf en Wes en die andere 'godenzonen' die met een te goed gevulde portemonnee hun wonden likken op Ibiza en straks weer gaan baltrappen met veel 'rustmomenten' tussendoor. Nee, dan die hockeymeiden. Heb je hen zien rennen? 70 minuten continu in volle vaart. En ze zijn nog mooi en welbespraakt ook.

Dat is nog wel een puntje. Waarom zijn hockey-, roei- en beachvolleybalmeisjes zo mooi en veel speerwerpsters ietsje minder fraai uit de oven gekomen? Waarom zijn hardlopers zwart en roeiers wit? Daar wil ik het fijne nog van weten.

Intussen neem ik iets sportiefs van deze sportzomer mee: de bewondering voor het succes van een ander. En om de meest besproken sportjournalist maar even te citeren: 'Chapeau.'

Margriet Paarlberg