Jongensmaaier

Jarenlang heb ik het gras gemaaid met wat achteraf bekeken een meisjesmaaier was. Geel, licht van gewicht, een ruk aan het koordje en gaan, maaihoogte eenvoudig met de voet in te stellen.

Maar na jaren trouwe dienst hing hij met tie rips aan elkaar, ging hij alleen uit als je de bougiekabel eraf trok en had hij ook geen zin meer het gras in de opvangbak te zwiepen. Op een zielig hoopje bleef het op het - meerdere keren geslepen - mes liggen.

Ik ben van het grasmaaien, want Gert is in de grasmaaitijd druk met belangrijkere landzaken dan een keurig gazonnetje. Ik had al wel een paar keer voorzichtig geklaagd dat de maaier nu toch wel heel oud werd en het gras niet meer afsneed, maar afkauwde.

Voor iets waar mijn bollenkweker zelf geen affiniteit mee heeft, blijkt een nieuwe maaier dan een investering van jewelste. Dus terwijl de nieuwe trekkers en haspels me om de oren vlogen, kauwde ik nog twee jaar verder met het gele meisjesding.

Net als mijn schoonzus. Want behalve gladiolen en erf delen we ook de grasmaaier. Maar nu meldde Gert dat er in een grasmaaier was geïnvesteerd. Jippie.

Opgewonden toog ik naar de schuur. Tussen pallets en kuubskisten stond een ding van een merk waar ze ook brommers en auto's maken. Niet van geel kunststof, maar van glanzend staal. Hij zag er degelijk en zwaar uit. En dat leek niet alleen zo, dat was ook zo.

Met heel veel moeite kreeg ik hem tussen de pallets uit en over de snoeren heen. En waar ik normaal met één hand de loopdeur kon openhouden en met de andere hand de meisjesmaaier naar buiten duwde, raakte ik nu klem tussen maaier en deur. Dus dan de roldeur maar omhoog, apparaat eronderdoor, deur weer naar beneden. Op naar de tuin.

Ik kreeg het ding makkelijk aan de praat, kneep de op grote mannenhanden afgestelde hendel in en daar knetterde hij weg. Na 2 meter was de tuin een slagveld. Veel te laag afgesteld. Voet op de stangetjes bij de wielen. Geen beweging in te krijgen. Met de steel van de hark en de koevoet geprobeerd. Niks. Dan maar wachten op hulp.

Als Gert het 's avonds probeert, kost hem dat ook wat moeite. Zijn oplossing voor mij: leg een steen onder de bak, zodat de wielen loskomen. Mijn blik liet hem sindsdien maaien. Maar ik ben best lief en hij heeft het razend druk; door de regen schuiven alle werkzaamheden steeds maar op.

Dus sjorde ik gisteren de maaier onder de roldeur door, trok hem aan, kneep de hendel in en… vloog met een ruk met maaier en al de border in. Bloemen eraf. Deze Margriet boos.

'O ja, ik heb hem opgevoerd, dan gaat het gras harder in de bak, goed hè?', verklaarde Gert bij thuiskomst. Een jongensmaaier, dat zeg ik. Wie opvoert, zal maaien.

Margriet Paarlberg