Lijntje

Hij vervolgt met de mededeling dat ik ooit bij hen een spreekbeurt heb gegeven en dat ik toen vertelde dat ik mezelf aan de dikke kant vond. Dat vond hij niet. Ik had een goed figuur.

Mijn mondhoeken krullen op. Ik hoor een klein lachje in zijn stem, als hij zegt dat hij een tip heeft: ik zou mijn haar niet meer moeten wassen met shampoo, maar met afwasmiddel! Want, zo zegt hij, van shampoo krijg je meer volume, maar afwasmiddel verwijdert het vet juist tot in de hoeken. Ik schiet in de lach.

De grapjurk voegt er snel aan toe dat hij me dus absoluut niet te dik vindt, maar dat dit misschien wel leuk is voor in Nieuwe Oogst. Waarvan akte.

Dan vraagt hij hoe het met mijn dochter is. De dochter die toen zo ziek was. Het raakt me. Wat bijzonder dat iemand heeft onthouden dat 6 jaar geleden ons leven anders werd. Wat lief dat hij zich afvraagt hoe het nu met ons kind gaat. De afwasmiddelman is niet de enige die het vraagt, u vraagt er vaker naar.

Dus ik zal het vertellen, precies zoals ik u toen vertelde dat ik ons kind op een zonnige dinsdagmiddag moest achterlaten in een psychiatrisch ziekenhuis, waar de deur achter mij op slot werd gedraaid. Toen dachten we nog dat we een jaar later het ergste wel gehad zouden hebben. Wat is tijd.

Nu, 6 jaar later, hoort ze geen stemmen meer en denkt ze aan de toekomst en niet aan de dood. Maar het blijft een worsteling.

Ze slikt medicijnen die je sombere buien omzetten in vreetbuien. Liever dik en gelukkig dan slank en somber, maar als je 24 bent is het toch moeilijk. Ze is intelligent, geduldig, zachtaardig en grappig.

Ze doet vrijwilligerswerk in een verpleeghuis en proeft zo een heel klein beetje aan dat wat ze het liefste zou doen: werken als verpleegkundige in de ouderenzorg. Maar het tempo daar is niet haar tempo en de druk, waardoor gezonde werknemers al overspannen of geïrriteerd raken, zal haar genadeloos onderuithalen.

Zo'n 5 kilometer bij ons vandaan hebben we een flatje gekocht dat zij van ons huurt. Met een Wajong-uitkering kun je je niet veel permitteren en een huisje in een gribusbuurt is de achterdeur uit. Het flatje en de administratie netjes houden lukt niet, daarin krijgt ze begeleiding. Van ons en instanties.

In de flat ontmoette ze een meisje dat ook thuis zit. De lamme helpt de blinde, een vriendschap ontstond. Het is haar enige vriendin naast het maatje dat ze via een GGZ-project kreeg toegewezen. Een maatje met wie ze af en toe naar de film gaat of een terrasje pakt. Bedankt maatje.

Onze diepste wens is dat ze ooit een lieve man ontmoet. Een man die haar meeneemt de wereld in, die grapjes maakt en ziet hoe ze zich voelt. Een man die in de ontroerend mooie ogen van onze dochter kijkt en haar schoonheid ziet.

Margriet Paarlberg