Goud

Als er een kinderloze tante of oom overleed en de neven en nichten het huis leeghaalden, ging de inboedel regelrecht met mijn ouders mee naar huis.

Ik ben opgegroeid tussen het kastje van tante Rienk, de kopjes van tante Trien, de brieven van oom Menno, de spiegel van oom Kees, de doofpot van overoma en grootvaders klok. En niet te vergeten alle hoedjes, tasjes en jurken die als 'verkleedkleren' dienst deden. Ik kon mijn voorouders zelfs ruiken.

Mijn broer en zus waren er al jong heel stellig in: zij hoefden die oude troep later niet. Ik, als oudste, voelde me wél verplicht de geschiedenis letterlijk een plekje in mijn leven te geven. Toen mijn schoonvader wist dat hij ging sterven, gaf hij mij het trouwboekje van zijn ouders met de woorden: 'Dit is bij jou in goede handen.' En met dat, overigens heel bijzondere, gebaar kreeg ik naar mijn gevoel de zorg voor de historie van 2 families mee.

Totdat iemand mij vertelde dat je op die manier inderdaad, van geslacht op geslacht, een 'last' mee kunt erven. Klopt. Dus ben ik gaan opruimen. Niet het trouwboekje, daar heb ik een speciaal plekje voor. Maar verder is er veel weg: agenda's, een verzameling blikken, dekens, boeken, schilderijen, noem maar op.

Wat rest is 30 jaar archief van ons bedrijf. Daar gaan we dit jaar eens rustig samen voor zitten. Niet alles hoeft te worden vernietigd, maar zeker ook niet alles hoeft te worden bewaard. Het helpt dat ik een man heb die zonder blikken of blozen alles in de container gooit. Ook de leuke, oude bollenkistjes, koolmanden en koperen rugspuiten. Maar Gert heeft dan ook een opgeruimd karakter.

Mijn moeders huis laten we zoals het is. Nu zij langzaam dementeert, geeft juist die vertrouwde troep haar houvast. Maar dat doosje met oude sieraden, wilden wij die vast hebben? Broer, zus en ik inspecteerden de glimmertjes in het stoffige doosje, maar het tuttige spul deed ons niets. Was alles trouwens wel goud dat er blonk?

Dus togen moeder en ik, met de buit in een plastic Etos-zakje, naar de juwelier. Na onderzoek zei deze: 'Ik kom op 115.' Dat viel me alles mee; € 115 voor die ouwe meuk. 'Wilt u het contant of een waardebon? Contant krijgt u …' En hij noemde een bedrag met drie nullen.
Mijn moeder keek me zeer helder en guitig aan. Om een lang verhaal kort te maken: moeder kreeg de waarde van 115 gram goud in bankbiljetten in haar rimpelige handjes gedrukt en in giechel-shock verlieten we de juwelier. Buiten barstten we in schaterlachen uit.

En toen we thuis een kopje hoera-thee dronken, uit de kopjes van tante Trien, lachten we nog. 'Poeh poeh', zei mijn moeder, 'dat zat me nou echt op mijn nek. Heerlijk dat het weg is.' Die blije moeder, dat is pas echt goud waard.

Margriet Paarlberg