Natte zoen

Ik hotsebots op het bijrijdersstoeltje met Gert mee. We hebben een feestje ’s avonds op de Veluwe én het is eindelijk droog genoeg om daar de gladiolen te spuiten. Een zaterdag alleen is niet gezellig en heen en weer rijden geen optie. Dus hangen we feestjurk- en broek in plastic gehuld achter in de modderige pick-up en gaan samen in het oude kloffie de percelen langs.

Lang geleden dat we zo samen reden. Gert veert comfortabel op zijn stoel, ik klap bij elke bocht of bobbel tegen de ruiten en krijg daar de giechel van. Als we het eerste bedje inrijden, zegt Gert: 'Nou zie je eens hoe nat het is!'

Alsof ik dat niet geloofde. Maar met eigen ogen is het toch anders. Erger. Eerder waren we al bij het perceel waar een horde herten een feestje had gevierd en een perceel waar een knetterharde storm met hagel overheen was gejaagd. Schade, veel schade. En ook nog al dat water.

Met Gerts telefoon film ik de boeggolf die voor het wiel uitstroomt. Gert vindt het niet nodig dat ik deze ellende vastleg, maar ik wel. Later zullen we dat filmpje nog eens bekijken en zeggen: 'Weet je nog, die zomer van 2011?'

Over de weg rijden we naar het volgende stuk land. Mensen kijken verbaasd naar die mevrouw op het bijrijdersstoeltje. Als er al iemand meerijdt met een boer, is dat meestal een blond zoontje in een overalletje. Of een rank vriendinnetje met lang golvend haar. Maar stevige tuindersvrouwen van zekere leeftijd, dat zie je niet zo veel.

Jammer. Het is hartstikke leuk! Gert doet zijn werk en ik kwek en tetter en ratel en kakel. Gert humt en knikt en schudt op gepaste momenten. Ik vind hem erg leuk als hij zo geconcentreerd met zijn werk bezig is. Midden in het land grijp ik dan ook mijn kans en kus hem vol op de mond. De trekker maakt een slingertje, maar Gert herpakt zich en blijkt verrassend goed te kunnen multitasken: zoenen en rijden tegelijk. Zoenen met open ogen.

'Zo', zeg ik aan het eind van het bedje tevreden. 'Als je nou van de herfst dit perceel rooit, zal je nog eens aan me denken.' Gert kijkt me met ondeugende ogen aan. 'Jij mag vaker mee!'

We kunnen het aanraden: laat de boel de boel - en, in geval van kinderen, breng ze bij de buurvrouw - en pers jezelf op het stoeltje. Praat, deel en bewonder. En laat hem met een welgemikte kus even de zorgen om het zeiknatte gewas vergeten.

Mag mevrouw na afloop naar de schuur rijden. Dat is geen succes. Ik slinger alle kanten op, terwijl Gert aan het stuur rukt en roept dat ik vooral vér vooruit moet kijken. Ik kijk hartstikke ver, die trekker spoort niet! Maar verder was het lekker op de trekker.

Margriet Paarlberg