Van boer tot bord of straks tekort?

In tijden van de coronacrisis introduceert de Europese Commissie de boer-tot-bordstrategie van de Green Deal. Dit geeft exact weer hoe zij onze land- en tuinbouw, maar vooral de consumenten voorbijstreven. Bij een crisis is juist het politieke gevoel voor timing cruciaal en deze timing is beroerd. De vraag die bij mij opkomt: hebben we straks voedsel ‘van boer tot bord’ of vooral een enorm tekort aan voedsel, financiën en meststoffen?

Het is belangrijk dat boeren stimulansen krijgen en niet nóg meer verplichtingen op hun bord krijgen. De Europese Commissie moet erkennen dat er niet één ‘one size, fits all’-oplossing mogelijk is voor de zeer diverse problemen waarmee elke Europese lidstaat te kampen heeft.

Denk hierbij aan het reduceren van het gewasbeschermingsmiddelen- en kunstmestgebruik. In de wandelgangen hoorden we al maanden geluiden van reductieverplichtingen tot 50 procent. Vooraf kan ik je al op een briefje meegeven dat dit zo niet gaat werken.

Het mag niet zo zijn dat boeren geen Europese steun kunnen ontvangen (GLB) of, erger nog, sancties krijgen opgelegd wanneer ze net niet voldoen aan het reductiepercentage. Bovendien gaat het om een eerlijke referentiedatum waarvan wordt uitgegaan.

De biodiversiteitsstrategie voor 2030 is zeer ambitieus en kan alleen worden behaald als iedereen samenwerkt aan een gemeenschappelijk doel. We moeten haalbare doelen stellen. Daarbij denk ik aan de rigide Habitatrichtlijn - ook aanleiding voor de stikstofcrisis in ons land. Deze richtlijn neemt neerslag en klimaatverandering niet mee.

Er gaan data rond dat 25 procent van de agrarische grond moet worden gereserveerd voor biologische boeren. Dit is evenmin realistisch. Het Europees gemiddelde in 2018 was 7,7 procent, gerealiseerd in 40 jaar. Hoe kun je dan 30 procent biologische landbouw realiseren in 10 jaar?

We krijgen boeren niet met ons mee als we onrealistische doelen stellen. Juist dit soort onrealistische doelen, met nog meer controles en sancties, zal ervoor zorgen dat onze familiebedrijven steeds vaker stoppen met het maken van duurzaam, lokaal geproduceerd voedsel van wereldkwaliteit. Ik eis daarom realistische doelen – met acceptatie van en bewustwording van de situatie op de wereldmarkt. Daarnaast zullen we juist meer aandacht moeten besteden aan het stimuleren van een gezond en duurzaam dieet. Waardering voor voedsel en boeren in onze eigen omgeving is juist nu belangrijker dan ooit!