Fleurig

Zo'n bar strenge winter en dan toch je neus boven de grond steken, chapeau!

Op weg naar mijn werk zie ik links en rechts krokuspaars, narcissengeel, lila, wit en roze van hyacinten en het nog verwachtingsvolle groen van de tulpen. Onze eigen bloembollen, de zomerbloeiende gladiolen, gaan nu net de grond in en moeten onder hun cellulosedekentje - tegen het stuiven - wachten tot zij de wereld mogen kleuren.

Het blijft wonderbaarlijk dat uit zo'n droog bolletje of knolletje zoiets fris en fleurigs kan groeien. Maar goed, hoe zijn u en ik begonnen en kijk ons nu eens hoe prachtig! En onze kop hoeft er niet af als we in volle bloei staan. Dit terzijde.

Gert ziet niet zoveel kleur, die ziet alleen papier. Als u ons kantoor zou zien, zou u denken bij een computerprogrammeur te zijn. Duizenden cijfers staan in voor mij onbegrijpelijke reeksen onder en naast elkaar. Het zijn de plantschema's.

Normaliter vind ik Gert in deze tijd niet zo leuk, want hij is kortaf en afwezig. Maar deze weken staan we quitte: ik ben ook niet zo leuk.

Mocht het u ontgaan zijn, ik werk al een paar jaar bij een telerscoöperatie. Niet in bollen, maar in knollen. Pootaardappelen. Ook uit die prachtige, frisse Noordkop. Pootgoed wordt in deze tijd uitgeserveerd aan de afnemers. Dus het is hectisch.

Ik heb enigszins flexibele werktijden, want ik zit ook nog in de bruidsparen en schrijfsels en heb een dochter en moeder die mijn zorg verdienen. Maar nu is het fulltime piepers; tot de laatste poter is vertrokkenen mijn collega’s het randgebeuren weer zelf kunnen behappen.

Zo gebeurt het dat Gert en ik wekenlang beiden om half 7 opstaan, zwijgend ontbijten, ieder ons weegs gaan om elkaar rond zessen weer in de keuken treffen.

De eerste die thuis is, kijkt op het weekmenu dat - met een klompenmagneetje - aan de afzuigkap hangt, en begint te koken. De ander valt bij. Daarna praten we met de mond vol en ruimen op. Gert schiet zijn kantoor weer in, ik breng een flitsbezoek aan mijn moeder of betaal de rekeningen. Een geoliede machine. Maar gezellig is anders.

Afgelopen vrijdagavond haalden we weer in een keer alle boodschappen. Gert stoof daarna met de stofzuiger door de kamer, ik deed de was in de droger en om half 9 zaten we aan de koffie. We keken elkaar over onze moorkop aan. 'Ik ben dan misschien antiek', zei Gert, 'maar ik vind het wel prettiger als het eten klaar is als ik thuis kom en als jij de sociale contacten onderhoudt.'

Daar werd ik blij van. Na een kwart eeuw eindelijk erkenning voor mijn thuiswerk! En op de koop toe elke dag de steeds uitbundiger bloeiende bollenvelden.

Margriet Paarlberg