Verschillig

Ik klap de menukaart dicht, leg hem aan het eind van de tafel en kijk bij Gert op de kaart. In mijn beste Spaans bestel ik een salade bij de zwetende ober. We kijken tevreden over strand en zee in de schaduw van een paar palmbomen. Wie heeft dat, in maart?

Wij. Het is onze 'grote vakantie', want 's zomers kunnen we niet vanwege de bloembollen. Ik vind het luxe dat wij, terwijl ze in ons eigen landje nog in de winterjas lopen, kunnen dobberen in de helderblauwe Atlantische Oceaan, of, zoals nu, buiten op een terrasje eten. Dan hoor je mij niet over een kakkerlakje.

De salade komt en ziet er goed uit. Maar na mijn tweede hap zie ik een vreemd bruin dingetje uit een blaadje sla steken. Hmm. Ik til het blaadje op met mijn vork en zie een verschrikte kakkerlak zich heel stilhouden. Ik pak het beest met slablad en al, gooi het op het strand en eet door. 'Wat gooide je nou net weg?', vraagt Gert met zijn mond vol. 'Een kakkerlak', zeg ik en zie Gerts bruine gezicht bleek worden van afschuw. 'Getver Griet!' Hij schuift zijn bord aan de kant.

Ik eet rustig door, maar til wel elk blaadje even op. We vragen de rekening en ik wil een fooitje achterlaten. Maar Gert haalt woest het kleingeld van het schoteltje: 'Ammenooitniet! Kakkerlakken in je eten en dan nog een fooi toe geven? Je bent niet wijs! We hadden geld terúg moeten krijgen!' De ober groet ik vriendelijk gedag. Hij weet niet dat wij hier nooit meer terugkomen.

Ik vind alles zielig. Ze laten heus niet met opzet kakkerlakken los in je eten Ze hadden het vast druk, denk ik dan. Zo koop ik ook veel te dure lippenstiften, omdat de winkelmevrouw zo haar best doet en wat pipsjes ziet. Ook heb ik eens in een week 3 dezelfde straatkanten gekocht van 3 verschillende verkopers met de gedachte 'het zal je maar overkomen of je moeder/broer/kind zijn…' Geef ik ze nog een euro extra ook.

Bleke stewardessen, stille caissières, magere straatkrantverkopers en zwetende obers; ik kan er niet tegen. Ik betaal kalm € 10 huur aan de strandbedjesboer voor een kapot bedje en een parasol vol gaten. De mevrouw die langs de strandbedjes loopt en massages aanbiedt, zou ik het liefst geld geven, zodat ze even niet zo'n plakkerig, bleek lijf van een toerist met haar kleine Chinese handjes hoeft te bewerken.

En dan moet ik zeggen dat het dit jaar al stúkken beter met me ging. Weggelopen kinderen, knalrood verbrande Engelsen en struikelende ouderen konden niet op mijn hulp rekenen. Ik wilde ook wel eens gewoon rustig liggen. Ik had namelijk een beetje op mijn kop gekregen van mijn gezin. Ze zeiden: 'Komt iedereen jou ook helpen, als je ze nodig hebt? Wees gewoon eens wat onverschilliger!' Excuses dus, hevig verbrandde oude meneer, dat ik u niet gewaarschuwd heb. Volgend jaar eet ik ook vast geen kakkerlakkensalade meer.

Margriet Paarlberg