In memoriam: Bennie Stevelink, koeienman met lef en scherpe visie

In 2021 startte hij met zijn columns voor Nieuwe Oogst, op verzoek van de redactie. Dit volgde op diverse opinies die hij schreef voor het weekblad. 'Als ik tegenstrijdig gedrag zie dan maakt mij dat nieuwsgierig', zo begon een van zijn stukken. Hij hield zijn lezers een spiegel voor en deelde zijn visie op de ontwikkelingen in de sector, de belangenbehartiging en de rol van de keten en overheid.

Bennie was een authentieke, vooruitstrevende denker die niet schroomde de knuppel in het eigen hoenderhok te gooien. Dit werd hem niet altijd in dank afgenomen. Regelmatig werd hij op internetfora onder vuur genomen. Hij reageerde daarop vanuit de inhoud en nooit op de persoon.

Hij durfde zich ook kwetsbaar op te stellen door kritisch te zijn op zichzelf, als boer en als onderdeel van het landbouwsysteem. Hij was ook regelmatig kritisch op de conservatieve en activistische krachten in de sector. 'Wie niet voor ons is, is tegen ons', schreef Bennie in een van zijn opiniërende artikelen over radicale boerengroepen. Dit leidde tot bedreigingen door collega-boeren. 'We weten je te vinden en komen je opzoeken', zo kreeg hij te horen.

In de herfst kreeg Bennie buikpijn en kampte hij met een melanoom in het oog. De artsen wilden ook zijn buikklachten verder onderzoeken. Er bleek een tweede vorm van kanker in zijn lichaam te huizen. Nadere onderzoeken in Leiden en Almelo brachten de ernst aan het licht. 'Het is zwarter dan zwart', zo liet Bennie weten via de app in de tweede week van februari. De ziekte ontwikkelde zich razendsnel.

Columns gebundeld

Bennie had een melkveebedrijf met zeventig roodbonte koeien in het Overijsselse Deurningen. Precies een week voor zijn overlijden gingen zijn dieren weg. Daags erna is hij opgenomen in het ziekenhuis in Almelo. Zijn columns zijn gebundeld in een boekje. Maar het aan hem geven, kon niet meer. 'Ik ben te zwak om bezoek te ontvangen', liet hij begin deze week weten. Een dag later kreeg hij de laatste sacramenten toegediend.

Schrijven was een uitlaatklep voor de vrijgezel die door zijn vrienden wordt omschreven als vriendelijk, rustig en bescheiden. Bennie kon niet altijd even makkelijk uit zijn woorden komen door een spraakgebrek, schrijven hielp hem zich te uiten. Hij zette zijn lezers aan het denken, ondanks soms de kritiek. Een goede columnist als Bennie laat zich daardoor niet van het schrijven weerhouden. Dit sierde hem als schrijver, als boer en als mens. Bennie werd 63 jaar.