Bakkie met de buuf

'Je mag ook gewoon bij mij een bakkie halen, hoor', appte boerin én buurvrouw Irma. En dus toog ik de volgende ochtend naar haar boerderij, een paar honderd meter verderop. Irma komt oorspronkelijk uit hetzelfde dorp als ik, Eemnes.

Misschien is het omdat we uit dezelfde klei komen dat er een vanzelfsprekende band is. Niet per se hecht – daarvoor had ik al véél eerder op de koffie moeten komen – maar laat ik het zo zeggen: het voelt vertrouwd.

'De koffie kan wat oud smaken, buuf. Hij is van een uur geleden.' Heerlijk. Het gaat me ook niet om de koffie, natuurlijk. 'Ik kom voor jou. Jij hebt gekke maanden achter de rug.' 'Wie niet?', lacht Irma. 'In de eerste vier maanden van corona heb ik precies 0 euro verdiend. Geen van mijn huisjes werd verhuurd.'

Ze doelt op de bed and breakfast en de gloednieuwe groepsaccommodatie op haar erf. Deze laatste is volledig in retrostijl gebouwd – tot aan de koffiekopjes en douchegordijnen aan toe – en zou het hele voorjaar vol zitten. 'Maar het was ook heerlijk om helemaal niets te hoeven. Ik kan me niet heugen wanneer dat voor het laatst was.'

'En hoe is het nu met Niek?', vraag ik voorzichtig. Ik herinner me een ochtend dat Irma een noodoproep uitzond met de vraag wie er kon melken: haar man was 's nachts ziek geworden.

'Dat bericht had ik naar al mijn boerenkennissen gestuurd en… pfff, ik krijg er nog kippenvel van: binnen tien minuten leek het alsof iedereen om me heen stond. Zóveel telefoontjes en berichten. Ongelooflijk. Boeren onderling steunen elkaar onvoorwaardelijk. Dus hoe vervelend de situatie ook was: in die minuten beleefde ik mijn mooiste moment van 2020.'

Sterke, lieve Irma. Drie uur koffieklets passen niet in deze column, ik zou een hele pagina kunnen vullen. En dát is precies wat de redactie ons nu gunt. Dus lieve boerinnen, ik kom jullie interviewen!