Proefdraaien in Waterland

Die maken we nu. Omdat de boer en zijn gezin een weekje op vakantie zijn, draaien we proef op onze nieuwe boerderij. We melken en passen op de paarden en poezen. En op het huis. Het huis waar we vanaf januari in mogen wonen en dat drie keer zo groot is als onze huidige wooncontainer. Met zelfs een speelkamer voor de kinderen, een werkkamer en een kamer voor de was. Soms komen dromen uit.

Het melken is deze week een gezinsuitje. De put is aan de voorkant van de ligboxenstal en voor wie het interessant vindt: we melken 1x10 zij-aan-zij.

Van onze kinderen is dochter Roos (2) het meest gefascineerd door de koeien. Terwijl haar broers rondhangen op de hooibalen en elkaar te lijf gaan met een riek, zit zij stilletjes op haar hurken naast de put. Ze observeert elke uier, elk geluid. En ik observeer haar. Want telkens verbaas ik me weer hoe dat kleine lijfje, dat kleine koppie, volledig in trance raakt als ze een koe ziet. Zo puur.

Tussen de melkenstijden door ontdekken we de Waterlandse dorpen, dijken en polders. Per fiets en per rubberen roeiboot. We scheppen bloedzuigers uit de sloot, zien reigers met kikkers en vissers met palingen. Als echte Kinderen van Waterland.

Deze week gebruik ik ook om te bedenken wat ik op de boerderij wil doen. Of juist niet. Anders dan op onze vorige boerderijen is hier geen winkel en ik zal er ook geen bouwen. Wel zou ik het leuk vinden om maandelijks vleespakketten aan huis te verkopen of een melktap neer te zetten.

Op het erf is een mooie zaal, die verhuurd wordt aan groepen. Ik zou er schoolklassen kunnen ontvangen, educatieboerin kunnen zijn. Maar ik zou ook Jurre kunnen ondersteunen in zijn vergevorderde plannen voor een zorgboerderij voor mensen met een burn-out. Een moes- of pluktuin kunnen aanleggen.

Of…ik zou weer buiten de boerderij kunnen gaan werken. Als schrijver, journalist. Iets voor mezelf. Amsterdam lonkt aan de horizon, maar de sprong ernaartoe voelt groot.

Eerst maar eens verhuizen.