Onbenullige buit

Niks zo leuk als keuvelen op een camping. Met z'n vijven slapen in de tent en elke ochtend verse croissantjes halen. Het percolatortje horen pruttelen, badmintonnen en vrienden maken bij de afwas. Dat laatste viel dit jaar een beetje tegen: de Fransen waren in de meerderheid en spraken geen Engels. Het type mensen liet zich het best omschrijven als volks, afkomstig uit de banlieues rondom Parijs.

De diverse families bleken elkaar al jaren te kennen en zaten de hele dag voor hun tent te roken en te drinken. Prima natuurlijk, ze leken schik te hebben en dat is het belangrijkste. Maar op een dag kwamen we teruggefietst van het strand, toen een overbuurman naar ons toekwam en met wilde gebaren vertelde dat hij iemand onze tent had zien binnengaan. Inderdaad bleek het stepje van zoon Olle gestolen. Een onbenullige buit.

In de week die volgde verdween ook het stepje van onze dochter. De echt waardevolle spullen bewaarden we in de auto, uit het zicht. Ik begon anders naar de mensen te kijken, vond iedereen verdacht. Voelde me niet meer prettig als ik in mijn badpak over de camping liep, werd 's nachts bij elk geluidje wakker. Later hoorden we ook van een gestolen fiets bij andere Nederlanders. Nooit eerder maakten we dat op een camping mee.

En toevallig of niet: terwijl wij op vakantie waren, werd op ons erf een auto gestolen. 's Nachts, vanuit de schuur. Het was slechts een oude Peugeot, een bedrijfswagen die de boeren gebruikten om kalfjes uit de wei te halen en pinken te tellen op de dijk. De dagwaarde? Weinig tot niks. Maar het gevoel dat iemand op je erf is geweest, in je schuur, is vervelend. Wist-ie dat we op vakantie waren? Dat de hond er niet was? Was-ie als 'klant' op ons erf geweest om de boel te verkennen? Nare ideeën.

Binnen een week werd de Peugeot teruggevonden door de politie. De vingerafdrukken vakkundig weggepoetst, van de dader geen spoor. Onze stepjes hebben we nog lang gezocht, maar zijn helaas achtergebleven in Frankrijk. Merde.