Wildplassers

Ik kijk in de richting waarin hij wijst, maar zie niet zo gauw wat mijn zoon zo blij maakt. 'Dáár, op de grond!' wijst hij nog een keer. 'Ik heb in de stal gepoept, net als de koeien.'

Ik sla mijn hand voor mijn mond en weet even niet hoe ik moet reageren. Met grote ogen kijk ik van het keurige hoopje poep op de roosters naar mijn zoon, die nog steeds staat te stralen. 'Mooi gedaan, hè?' Alleen daarom schiet ik toch in de lach.

Jongens, het is wat. Steeds vaker zie ik mijn zoons – naast elkaar, synchroon – wildplassen: rondom onze keet, in de wei, zelfs vanuit het raam van hun speelhuisje. Als ik er wat van zeg, is hun reactie: 'Maar papa doet dat toch ook?' Ja, dat klopt.

'Het is gewoon praktisch', verweert mijn man zich. 'Anders moet ik weer mijn vieze laarzen en overall uittrekken en heb je kans dat de hal vies wordt. Dus om jou te sparen, plas ik vaak buiten.' Oh, hij doet het voor mij. Aha.

'Maar de jongens rennen nu soms zelfs lángs de wc naar buiten om daar te gaan plassen. Zogenaamd omdat ze het nodig vinden om het gras water te geven.'

'Zeggen ze dat?' lacht Jurre. 'Het lijkt mij gewoon typisch jongensgedrag. Ondeugend, experimenteel. Ze kijken wie het meeste durft, wie het verst kan plassen. Meisjes hebben dat wat minder. Hun competitie ligt op een ander vlak.' Zeker. De dag dat ik zin heb om in de stal te gaan poepen, zal nooit aanbreken.

Een paar dagen later roep ik de jongens toch even bij me. Leg ze uit waarom de wc is uitgevonden en dat het vies is als ze buiten plassen en poepen. 'Ja, maar papa zegt dat op de plek waar de koeien poepen, het gras beter groeit', zegt de oudste. 'En bij onze buren hebben ze toch ook een composttoilet vol poep? Dus ik dacht: als mijn poep tussen de roosters valt en daarna op het land wordt gestrooid, groeit het gras nóg beter.'

Tja, hoe kan ik het nu nog verbieden?