Op de koffie

Maar hoe vertrek je van een boerderij als je er nog woont? Niet. Je zit er bovenop. Ik ben een paar daagjes gevlucht: naar ouders, vriendinnen. De gemoederen laten bedaren, de emoties de baas worden. De twee weken vakantie die al gepland stonden boden kans om echt afstand te nemen, adem te halen.

Maar ja, op een dag moet je toch weer terug. Jurre ging weer aan het werk, maar na jaren elkaars collega te zijn geweest, wilde ik nu even niet meer horen wat er in de vergadering was besproken, wat de omzet in de winkel was en welke koe er naar de slacht ging. Even niet. Even deed het te veel pijn.

Voor Jurre ook lastig.

Afscheid genomen van de winkelklanten heb ik niet. Ik had ze beloofd tot onze verhuizing – in december - te blijven. Met een aantal had ik alweer zo’n leuke band opgebouwd dat we elke vrijdag de week doorspraken en de laatste nieuwtjes uitwisselden. Ze zullen zich wel afvragen waar ik ben, wat er is gebeurd. Maar ik merk dat ik me op de dagen dat de winkel open is een beetje terugtrek in onze keet. Later zal ik het ze uitleggen, misschien.

'Ga even koeien halen', zei Jurre op een zondag. 'Hup, naar buiten. Laat de wind door je haren gaan, even verstand op nul.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Ik werk hier toch niet meer?' 'Nee, maar dan kun je nog wel koeien halen. Kook ik ondertussen voor je.' Ik stampte de kudde tegemoet. Hijgend, briesend. Alsof de koeien het aanvoelden stonden ze direct op toen ik het weiland naderde en sjokten ze braaf in de richting van de stal. Ik sjokte nu ook. Ontspande. Liet mijn hand rusten op de rug van de achterste koe. Voelde haar warmte, haar troost. Gelukkig, ik voelde me nog steeds boerin.

En nu? Ik zou graag wat boerinnen bezoeken, hun bedrijven bekijken. Kletsen over hun rol op het erf, hun passie, hun strijd. Als boerinnen en vrouwen onder elkaar. En die verhalen (anoniem) op papier zetten. Bij wie staat de koffie klaar?