Paardenmeisje

Onze ervaring met paarden is beperkt, al heb ik als jong meisje wel op paardrijles gezeten. Ik zal een jaar of tien zijn geweest en ik vond het zo leuk dat ik ook buiten de lestijden om in de manege te vinden was om stallen uit te mesten en de paarden te zadelen. Het liefst reed ik op Betsy, de grootste van allemaal. Of Mefisto, die was een beetje gek. En heus heb ik mijn vader aan zijn kop gezeurd om een eigen paard in de achtertuin. 'Pas als ik een kameel heb', was zijn antwoord. Waarmee hij eigenlijk zei: 'Dat gaat nooit gebeuren.'

Waarom ben ik gestopt? Ik weet het niet meer precies. In mijn herinnering werd ik gevraagd de paarden die nieuw de manege binnenkwamen, in te rijden. Die paarden waren wilder, zenuwachtiger. En dus werd ik een aantal keer van hun rug gegooid. Toen durfde ik niet meer. Nog steeds niet, trouwens. Een aantal jaar geleden heb ik nog een poging gewaagd op het paard van de buurvrouw, maar zat daar zo verkrampt op dat ik de rest van de week niet normaal kon zitten. Toen ben ik maar gaan volleyballen.

Terug naar Charlie en Zarah: lieve en rustige paarden. We schrokken dan ook toen ze midden op de dag, de warmste van het jaar, ineens als bezetenen door het land renden. Ze hinnikten, steigerden en schopten met hun benen. Jurre liep naar ze toe en zag tientallen steekvliegen om de paarden zwermen. Hij vloekte en zwaaide met zijn armen om ze weg te jagen, maar keek me ondertussen vertwijfeld aan: 'Wat doen we hieraan?'

We belden de boerin en kregen de instructie om Charlie en Zarah te douchen en naar de paardenbak te brengen. 'Daar zijn veel minder vliegen en kunnen ze rollen door het zand. Als het vanavond koeler is, kun je ze weer terugbrengen.' En zo kwam het dat ik me weer even een paardenmeisje voelde: ik mocht ze hun halsters omdoen, wassen en met ze aan de hand lopen. Als een kind zo blij.