De coach

Al in Drenthe – waar we tot vorig jaar met drie gezinnen samenwoonden en werkten – liep ik er soms op vast. Bijvoorbeeld als we een meningsverschil hadden, maar dit onuitgesproken lieten om op het erf de lieve vrede te kunnen bewaren. Iedereen verkrampte, de sfeer werd zwart. Funest. Zéker voor iemand die altijd door iedereen aardig gevonden wil worden. Ik trok me daarom stilletjes terug. Werd onzichtbaar. Tot er een moment kwam dat ik stikte en alle doorgeslikte pijn en frustratie er ten overstaan van al mijn collega's – én buren – in één keer uitkwam.

Dan was ik net een vulkaan.

Het schreeuwen en tieren maakte meer kapot dan me lief was. Ik schaamde me dood. Hoe kon ik me nu nog op het erf vertonen? En voor mijn man? 'Wat sta je daar nu als een mak lam, zeg eens wat', had ik waar iedereen bij was naar hem geroepen. Pure paniek, pure wanhoop. Vooral omdat ik mezelf niet meer herkende.

Zo was ik nooit. En zo wilde ik ook niet zijn.

Hoe dit te voorkomen? 'Benoem in een vroeg stadium hetgeen niet goed voelt. Blijf communiceren en verstop je niet', zegt de coach wijs. Maar zo makkelijk als ik tegen het papier praat, zo moeilijk vind ik het vaak om mijn mening aan anderen te geven. Of om kritiek te krijgen. Nee, dan houd ik het liever luchtig op het erf. Veilig. Je moet er tenslotte ook nog wonen.

'Maar je hebt inmiddels toch ervaren dat dit niet de oplossing is?' De coach kijkt me indringend aan. 'En dat een conflict alleen maar groter wordt als het blijft liggen? Luister naar deze zin: als je blijft denken zoals je altijd al dacht, blijf je doen wat je altijd al deed en krijg je wat je altijd al kreeg. Ga daar maar eens op kauwen. En dan zie ik je volgende week graag terug.'