Boer Nout

'Hoeveel is veel?' vroegen we hem. 'Ik had een eigen internetbedrijf en werkte tot 3 uur 's nachts. En om 6 uur ging ik weer door. Dat ging een tijdje goed, maar ja…' Lachend haalde hij zijn schouders op. 'Op een dag natuurlijk niet meer.'

Nout had ons benaderd omdat hij niet langer thuis wilde zitten. Hij wilde met zijn handen werken, een doel in zijn dag hebben. Met zijn ervaring als zorgboer kon mijn man hem goed begeleiden. 'Begin maar met het voeren van de kalfjes.'

In de zomer die volgde, kwam Nout twee keer per week. Zijn voormalige kantoorhanden bleken van goud. 'Zal ik bankjes maken voor het terras? Een speelhuisje voor de kinderen? Een wegwijzer voor het erf?' Tussendoor dronken we koffie, bespraken we het leven. 'Mijn vrienden noemen me tegenwoordig Boer Nout. Je weet wel: van burn-out. Ze zeggen dat ik er zoveel beter uitzie nu ik op de boerderij werk. Zongebruind, maar ook energieker. Blijer. En zo voel ik me ook.'

Het was ons ook opgevallen. Waar Nout in het begin enkel praatte alsof hij en zijn burn-out één waren, verdwenen de klachten steeds meer naar de achtergrond. Zijn houding werd trots, zijn uitstraling licht. 'Het fijnste is dat hier structuur is, geen werkdruk en dat de klussen overzichtelijk zijn. En de buitenlucht doet me goed.' En zonder dat hij het wellicht zelf doorhad, gaf hij iets terug aan ons: tips voor onze website, adresjes voor de vleesafzet. Commercieel denken kon hij nog steeds goed.

Ik zag Jurre denken. Broeden. En na een tijdje legde hij zijn plan op tafel: 'Ik wil weer zorgboer worden, maar dit keer voor mensen met een burn-out of depressie. De Randstad zit er vol mee. En die mensen moeten naar buiten, uit hun hoofd komen. Werken in een gezonde omgeving. Waar rust is, oog voor elkaar. Boer zijn vind ik leuk, maar het wordt nog leuker als ik mijn geluk met anderen kan delen.'