In alle stilte

En inderdaad: Monica kan liplezen als de beste en praat gewoon terug. Niet altijd helemaal verstaanbaar, maar goed genoeg om een gesprek te kunnen voeren. Erg knap.

Monica bood aan om elke zaterdagochtend te helpen bij het melken van de koeien en het voeren van de kalfjes. 'Ik vind het heerlijk om buiten te zijn en met dieren te werken.' Daarvoor moest ze wel uit Hilversum (15 kilometer) komen fietsen, maar dat vond ze geen probleem: 'Ik heb altijd veel gesport. Ik doe mee aan triatlons en heb aan wedstrijdzwemmen gedaan. Ik heb wel een rijbewijs, maar heb geen auto nodig.'

En dus komt Monica elke week om 6 uur 's ochtends het erf op gefietst om de dieren te verzorgen. Zelfstandig. Alleen bij het melken is een van de boeren aanwezig, want ze hoort het bijvoorbeeld niet als een tepelbeker lucht zuigt.

We hebben er een traditie van gemaakt dat Monica na haar werk in de stal thee komt drinken in de boerderijwinkel. Dan vertelt ze over haar groentetuin, haar herdershond en haar werk als psychomotorisch therapeut. Want dat is ze. Gewoon. Tussen de horende collega's en met horende patiënten. 'Dat gaat prima, alleen tijdens vergaderingen kan ik het niet volgen. Dan praat iedereen te snel en door elkaar. Daarom komt er voor mij een schrijftolk met wie ik mee kan lezen. En in het contact met mijn patiënten zie ik het zo: ik heb een beperking aan mijn oren, zij aan hun lijf. We hebben allemaal wat.'

Nogmaals: ik vind het knap. Want je moet eens bedenken wat je vandaag allemaal hebt gedaan en hoezeer geluid daarbij een rol speelde. In alle stilte weet Monica gewoon te functioneren. Dacht u aan het begin van deze column dat ze een deelnemer op onze zorgboerderij zou worden omdat ze doof is? Dan heb ik u op het verkeerde been gezet. Monica wil ons juist helpen. Als vakvrouw, als therapeut. Want dat is ze. Gewoon.