Een avondje ontspanning

'Niek en ik zijn waarschijnlijk pas na zeven uur klaar met melken. Eerder lukt niet', liet boerin Irma 's middags via de groepsapp weten. 'Gaan jullie maar vast, dan komen wij erachteraan.'

'Red je dat met het openbaar vervoer?', vroeg buurvrouw Steef – zonder boerderij.

'Geen idee, we zijn al jaren niet met de trein geweest. Tegenwoordig heb je daar toch zo'n pasje voor nodig? Een OV-dinges?'

Wat een heerlijke vrouw. Irma is slechts een paar jaar ouder dan ik, maar met haar gespierde armen en werkhanden veel meer boerin dan ik ooit zal worden. En dus niet bepaald een stadstype. 'En hoe werkt dat dan met zo'n tram?'

Zelf had ik ook stress om de kinderen op tijd in hun pyjama's te hijsen en onze Franse stagiaire – ingehuurd als oppas - te instrueren over bedtijden en slaapgedrag. 'Ik kan om 19 uur klaar zijn', appte Jurre ondertussen uit de melkput. 'Dat kan niet', typte ik ongeduldig terug. 'Onze trein gaat om 19.04 uur en het is een kwartier fietsen naar het station.'

'Ik kan het in 10 minuten.'

'Fijn voor je, dan ga ik alvast.'

Hijgend haalden we – drie stellen – de trein. 'Heb je nu wel je eten uit de koelkast gepakt?', vroeg ik Jurre. 'Ik had wraps voor je klaargemaakt.'

'Vergeten', zuchtte hij. 'Ik moest van jou opschieten.'

Aangekomen in het theater begaven we ons richting bar. 'Ik heb Irma net geappt welke tram ze moet nemen', meldde Steef. 'Hopelijk halen ze het.' Vier minuten voor aanvang ging de telefoon. 'We zijn er bijna. Wat een gedoe. Ik zei zojuist tegen de tramconductrice: we voelen ons net Mick uit de film Crocodile Dundee. Die kwam ook vanuit de wildernis in de grote stad terecht.'

Met een bezweet en rood hoofd renden ze even later de theaterzaal in. Als geperste balen voor een naderende onweersbui: precies op tijd binnen. 'Hier, een koud biertje voor jullie', fluisterde Steef. 'Proost, op een ontspannen avondje.'