Broodje poepbanaan

De rest van de groep eet rustig een boterham. Vermoeid, bezweet. Alleen deelnemer Remon rolt af en toe met zijn ogen richting het gekeet. 'Stelletje kleuters.'

'Broodje trekker', giert Olle. 'Broodje grasmaaier', antwoordt Jesse. Hoewel hij deze zomer twintig jaar wordt, wordt zijn verstandelijk vermogen vergeleken met een vierjarige; de leeftijd van onze zoon.

'Broodje piemelpasta.'
'Broodje poepbanaan.'
'Jongens', grijp ik in. 'Zo is het genoeg. Jullie mogen nu je broodje opeten.'
'Ja gekke koeienmama.'

Ik probeer niet te lachen, maar de ondeugd en pret druipen van zijn gezicht. Wat gezellig dat hij in zijn vakantie met ons mee kan hobbelen. Werken op de boerderij vindt hij prachtig. Samen venkel planten, winkeltje spelen. Watergevechten houden met de deelnemers. 'Beseft hij al hoezeer hij boft dat hij hier opgroeit?', vragen klanten weleens. Ik denk het niet. Hij weet niet beter.

'Gaan we nog wat doen vanmiddag?', vraagt mijn man als iedereen zijn bord leeg heeft. De groep zucht. 'Het is veel te warm.' Dat was het gister ook. En eergisteren en de dag daarvoor. Op het land is er weinig werk; we hoeven niet te maaien, niet te schoffelen. De koeien lopen enkel 's ochtends buiten, daarna is het te warm. Gemiddeld 5 liter minder melk per koe per dag geven ze nu. Hopeloos.

'Zullen we gaan zwemmen?', stelt mijn man voor. Het toverwoord. De deelnemers springen op en gillen dwars door elkaar. 'Kijk eens naar mijn bommetje', roept Jesse een half uur later. Met zijn grote lijf ploft hij in het water. 'Dat kan ik ook', doet Olle hem na. Later zoeft hij met Remon van de glijbaan en duikt hij kopje onder met deelnemer Fleur. Na twee uur plonzen en zwemmen slaat hij uitgeteld zijn armpjes om mijn nek. 'Mama, zwemmen met de deelnemers vind ik het allerleukste van de hele wereld.'