Klapkalf

Veearts Marieke – klein, blond en gespierd – bekeek de stukken vlees die de vaars tot nu toe naar buiten had geperst. 'Dit is een kalfslever. En dit zijn inderdaad de darmen. Ik denk dat het een kalf is dat binnenstebuiten is gegroeid, een zogenaamd klapkalf. De ribbenkast is daarbij naar boven omgeslagen, waardoor de organen aan de buitenkant zijn ontwikkeld. In de baarmoeder heeft het kalf geleefd, maar inmiddels is het overleden. Ik kan niet voelen hoe het ligt, dus ik zal een keizersnede moeten doen.'

Binnen haalde ik onze zoon Olle (7). Ik vermoedde dat hij dit wel wilde zien. 'Ja tof', riep hij en trok zijn laarzen aan. Marieke was al bezig de verdoving te zetten en schoor een deel van de vacht weg. 'Mama, dat is hetzelfde mesje als wat jij onder de douche gebruikt.' Jurre lachte. 'Ja, mama heeft ook een soort vachtje.'

Gênant.

Marieke maakte een snee en Olle zette een paar stappen naar voren om het goed te kunnen zien. 'Vind je het niet eng? Anders gaan we weer naar binnen hoor.' Olle lachte. 'Ik vind dit een grote show.' Herkenbaar. Als kind vond ik het zo interessant als mijn vader onze kippen slachtte en ontleedde. Te zien hoe het hartje eruitzag, de krop, de eileider. Heel leerzaam. 'Kom maar even naast me staan', zegt Marieke tegen Olle. 'Dan kun je horen hoe de buik lucht naar binnen zuigt.' Pssst, klonk het. Olle straalde.

Er werd een pootje gevonden. Vergroeid, krom. Een tweede pootje, een derde. En toen de snuit. Alles misvormd, als ware het een grote bal. 'Wat een heet kalf', riep Olle. 'Hij rookt.' We lachten. Het jeugdige stemmetje maakte de situatie vrolijker dan deze eigenlijk was.

Mijn blik ging van de opengesneden vaars naar het hoopje botten en vlees op de roosters. Een sneu gezicht.

'Zou je later ook veearts willen worden?', vroeg ik Olle toen we thuiskwamen. 'Ja, best wel. Maar ik wil ook meester worden. En dolfijnentrainer. En politieagent en loonwerker. Kan het ook allemaal tegelijk?'