File op de dijk

Centimeter voor centimeter stuurde Jurre de trekker met daarachter de kippenkar over de dijk. Tegenliggers doken de berm in, de sliert auto's aan de achterkant groeide gestaag. Ook mijn moeder, die kwam oppassen, sloot achteraan de file aan. 'Ik ben er bijna', belde ze mij. 'Maar er rijdt een groot obstakel op de weg. Het lijkt een woonboot.' Ik schoot in de lach. 'Nee mam, dat is ons nieuwe kippenhok.'

Bij de oprit van ons erf stond ik met de kinderen te wachten. Ik werkte dan wel niet meer op de boerderij; toen ik dat nog wel deed, had ik eindeloos om een kippenkar gezeurd. Dus nu wilde ik hem zien ook. Jurre toeterde blij toen de optocht de boerderij naderde, maar in een poging het erf op te draaien, werd de hoek tussen de trekker en de kar zo scherp dat de trekpen van de trekker brak en de combinatie strandde. Vlak voor de eindstreep.

Automobilisten – inmiddels tientallen – zetten hun motor af, draaiden hun raampjes open en keken toe hoe de boeren zich voor het hoofd sloegen en naar een oplossing zochten. Ik besloot een praatje met hen te maken en namens de boerderij excuses aan te bieden voor het oponthoud. 'Nee, ik heb geen haast', zei een bestuurder, terwijl hij zijn muziek zachter zette en een sjekkie rolde. 'Wat is het eigenlijk voor kar, een duiventil?' Achter hem schoof het dak van een rode cabrio. Twee dames staken hun hoofd naar buiten. 'Hoelang gaat dit nog duren?'

Plotseling renden mijn kinderen voorbij. 'Oma!' Mijn moeder had haar auto verderop laten staan en was gaan lopen. 'Hebben jullie mijn hulp nodig?' Ik keek naar Jurre. Hij had de trekker afgekoppeld en de voorlader gehaald, waarmee hij voorzichtig de kar in beweging bracht. Langs de bomen, de brievenbus. Eindelijk de dijk af.

We juichten. De automobilisten applaudisseerden. De kippenkar was gearriveerd. Nu de kippen nog.