Nieuws in boerenland

Het gebeurde onverwachts, zonder inleiding. Zonder zelf ook maar één seconde aan weer een verhuizing gedacht te hebben. Zoals u weet, wonen we nog maar een jaar in Weesp, waar we dachten te gaan wortelen. Waar we oud hoopten te worden, wilden bouwen. Het was de derde boerderij in zeven jaar tijd en de overgang naar weer een nieuw erf gaat niet in je koude kleren zitten.

Waarom dan toch deze stap? Omdat we eindelijk een eigen boerderij kunnen kopen. Zoals ik soms in mijn columns liet doorschemeren, vind ik het samenwonen en samenwerken op een erf lastig. Zeker als je te gast bent op de grond van een ander. Waarop je in je dromen al een woonhuis hebt gebouwd, maar in werkelijkheid nog jaren moet wachten in een wooncontainer met je jonge gezin.

Was dit dan niet de ultieme kans? Het lot uit de loterij? Betaalbaar, biologisch, met een prachtig stolphuis en nog steeds onder de rook van Amsterdam.

'Je lijkt wel een voetbalvrouw', lachte een vriendin, toen ik haar over onze beslissing vertelde. 'Maar dan met een ander grasveld.' 'En een ander salaris', lachte ik mee.

Mensen, wat ben ik blij. En verward, euforisch, want het gaat allemaal zo snel. Wie had kunnen voorspellen dat er ineens een stel voor mijn neus zou staan en zou zeggen: 'Hanna, wij vinden jouw columns leuk. En goed. Zou jij onze boerderij willen overnemen?' Ik knijp mezelf nog af en toe. Want dat iemand zijn levenswerk aan ons wil overdragen, is het grootste compliment dat je kunt krijgen.

Omdat niet alle familie en dierbaren op de hoogte zijn van de overname, noem ik de naam van de betreffende boer en boerin nog niet. Al weet ik heus: nieuws in boerenland verspreidt zich altijd razendsnel.