Tikkie een eitje

Tot nu toe liepen er op onze boerderij tien oude hennetjes door de stal en boomgaard. Meer voor de sier dan voor de productie. Voor de verkoop in onze boerderijwinkel kochten we daarom de eieren van de overbuurman in, die zeker vers en heerlijk waren, maar helaas niet biologisch. En daar vroegen steeds meer klanten om.

Waarom geen gewoon kippenhok? Omdat we het een mooi idee vinden dat de kippen steeds een nieuw stukje grond krijgen. Nieuw gras, nieuwe koeienvlaaien om uit te pluizen. Geen kans op overbemesting, geen zwarte grond vol kippendrek. En door de wekelijkse verplaatsing is de kans op wormbesmetting minimaal. Ook de kar zelf heeft talloze moderne en duurzame foefjes die volgens de verkoper zowel dier- als boervriendelijk zijn. Maar laat ik van dit stukje tekst geen advertentie maken.

Een kippenkar is duur. Niet voor niets bleef het lang bij dromen. Maar we hebben goed nieuws: twee subsidieverstrekkers hebben onze aanvraag gelezen en vinden het zo'n mooi systeem dat ze enkele bedragen hebben toegezegd. Nog niet genoeg, maar de rest van de investering willen we door eierabonnementen bij elkaar sprokkelen.

Gaat u even goed zitten voor de leus die ik daarbij heb bedacht: 'Legt u bij? Dan legt de kip uw ei.' En: 'Breek de dag, tikkie een eitje.' De klant betaalt namelijk per tikkie. Ik vind ze sterk.

Belangrijk is het om de eierafzet goed te regelen, want 1.600 eieren per week ben je niet zomaar kwijt. Naast winkelklanten en eierabonnees dachten we daarom aan lokale horeca: restaurantjes en lunchrooms die graag een goed verhaal op hun menukaart hebben staan. Door de coronacrisis beseften we wel ineens dat we een plan B moeten maken en op meerdere afzetkanalen moeten inzetten. Een eyeopener. Of, nu ik toch zo lekker bezig ben: een ei-opener.

Enfin, de kippenkar is besteld. We zijn benieuwd.