Sterke verhalen

Zelf gok ik dat slechts 3 procent van mijn woorden bedacht is. Want ik maak weleens iets mooier, sterker of grappiger. Zo schreef ik aan het eind van mijn vorige column dat er nu een prachtige trouwring om de zere vinger van mijn man zit. Maar welke boer draagt er een ring? Dat is vragen om (nog meer) ongelukken. En toch vond ik dat ik het kon schrijven, omdat hij hem op feestdagen wel omdoet.

Deze week gebeurden er op de boerderij weer een aantal dingen die ik zelf niet had kunnen verzinnen: mijn man ging maaien en zag een babyhaasje in zijn machine verdwijnen. Hij stopte snel en zag hoe het diertje – wonderbaarlijk genoeg – ongehavend maar in paniek uit de maaier kwam en de sloot in sprong. Geen goede plek voor een jonge haas. Dus Jurre klom van zijn trekker, haalde hem uit het water en liet hem los in het weiland van de buurman. Eindelijk veilig. Tot daar tien minuten later ook een maaier voorbijkwam.

Het andere verhaal vond plaats op het weggetje voor ons erf, waar een pakketbezorger de macht over zijn stuur verloor en ons hek kapotreed. Jurre hoorde de knal en zag hoe de bezorger er snel vandoor ging. Hij aarzelde geen moment, sprong met de buurman in de auto en reed erachteraan.

Een paar honderd meter verderop stond de pakketbezorger stil. Zijn auto had door de botsing een lekke band. De man bleek onverzekerd, reed in de auto van zijn broer en wilde er geen politie bijhalen. 'En toch gaan we dit netjes afhandelen', zei Jurre. Hij vroeg de man mee te komen naar de boerderij. Ze kwamen een schadevergoeding overeen, die de man pinde in de boerderijwinkel. Daarna bracht Jurre hem weer terug naar zijn auto en verwisselden ze samen de band.

Zie, ome Jan, het boerenerf zit vol verhalen. Wilde, mooie en sterke. En de sterkste kom ik u binnenkort persoonlijk vertellen, dan heeft u een primeur.