Even rust dankzij het coronavirus

Dus is er nu voldoende tijd om thuis het werk zelf te doen. Dat bevalt me eigenlijk wel. Hoewel het werk nu makkelijk klaarkomt. Want de opvolger heeft thuisonderwijs. Niet meer het gereis naar Leeuwarden en terug. Dat scheelt hem veel tijd. Zijn lesrooster is zo dat hij niet zomaar buiten de deur aan de slag kan. Er zit namelijk geen regelmaat in.

Hoe houd je een jongen van 19 jaar vol energie in de hand? Juist, door hem wat werk te gunnen. Waar ik zelf eigenlijk ook wel tijd voor heb. We moeten maar zien hoe we erdoorheen komen.

Natuurlijk zijn er altijd enkele achterstallige klussen, maar die zijn niet toevallig achterstallig geworden. Het zijn van die werkzaamheden die je liever niet doet. Of even gauw tussendoor. En als je toch tijd zat hebt, kan het morgen ook nog. Niet echt bevorderlijk dus.

Het geeft wel tijd om na te denken. Wat wil ik zelf? Ga ik straks mijn agenda weer volproppen? Hoe gaan we verder met ons bedrijf? Ik voel ook een soort van onrust. Er lijkt van alles aan de hand vanwege de hele toestand door het coronavirus.

Toch gaat het werk hier thuis zijn gewone gang. De koeien worden gemolken, kalfjes worden geboren, mest is uitgereden. Kunstmest wordt gestrooid, de mais is al gezaaid. En we zijn alweer aan het beweiden. Dat is normaal voor ons. We zijn ook al aan het beregenen. Dat is erg vroeg.

De onrust komt dus niet van het gewone werk. Wat gaat de melkprijs doen? Wordt de melk opgehaald? Tot nu toe wel, terwijl dat in buurlanden niet altijd het geval is. Worden kalfjes opgehaald? En tegen welke prijs? Dat is allemaal korte termijn. Op de lange termijn is er onzekerheid over het stikstofbeleid. Wat gaat ons dat brengen?

Ik merk bij mezelf dat er weer behoefte ontstaat om contact te krijgen met alle personen en processen waar ik tot enkele weken geleden ook druk mee was. Terug naar het vertrouwde of het gevoel om mee te kunnen sturen. Blijkbaar leeft dat breder. Er komen afspraken voor overleg via Zoom, Teams, Skype et cetera. De rust is voorbij.