Afgesloten hoofdstuk

Bezoekjes aan de notaris vind ik bijzonder intrigerend, want ondanks dat ik van taal houd en mezelf redelijk taalvaardig vind, snap ik van de aktes vol juridisch jargon weinig tot niets. En dat terwijl de inhoud over je eigen leven gaat. Je financiën, rechten en eigendommen. Dat zou toch ook voor Jip, Janneke en Hanna begrijpelijk moeten zijn?

Goed, aan tafel met koffie en koek nam de notaris de artikelen nog eens door. De ontbinding van de maatschap bepaalde dat Jurre officieel afstand deed van alle eigendommen, waaronder grond en gebouwen, levende have, fosfaatrechten en recht van erfpacht. Wat volgde was een opsomming van kadastrale huppeldepups, bepalingen inzake de levering van het registergoed en iets met een kettingbeding. Ik kan het u niet navertellen.

Toen tekenden we.

Dat was het zakelijke deel. Nu de emoties. Want heus, die voelde ik. Hoewel we blij zijn met de stap die we genomen hebben, is het emotioneel om officieel een punt te zetten achter iets wat ooit je leven was. Zes jaar lang gaven we al onze energie aan de boerderij en deelnemers, we kregen er drie kinderen en sloten mensen in ons hart. Bij een afscheid sta je daar ineens bewust bij stil.

Op de terugweg in de auto reden we voorbij plekken vol herinneringen. Het bos waar we altijd met de kinderen liepen, het kroegje waar we met vrienden borrelden, het huis van een dierbare collega. En hoewel ik ook tien plekken kan noemen waar ik ongelukkig was, deed mijn hart ineens best een beetje pijn.

Ik vroeg Jurre of hij het ook zo beleefde.

Niet, dus. 'Het was toch mooi zo? Zo'n handtekening zegt me weinig. Vandaag voelt voor mij niet anders dan gisteren. Wel ben ik blij dat alles netjes is afgehandeld. Nu kan ik weer naar de toekomst kijken. Samen met jou.' Hij pakte mijn hand. 'Doe je mee?'

Ik knikte. En slikte toch even een traantje weg.