Een sprookje van nu (1/2)

De boeren waren trots en werkten graag hard voor de koning. Én zijn volk, want er was meer dan genoeg eten voor iedereen. Dat was ook wel eens anders geweest, toen de koning ruzie maakte met vorsten van ver. Het land stond in brand en mensen stierven van honger en kou. 'Kom maar naar ons', zeiden de boeren tegen de burgers en deelden hun aardappels, melk en vlees. De dankbaarheid was groot, zo groot.

'Sorry', zei de koning toen de ruzie over was. 'Vanaf nu zorg ik ervoor dat er altijd genoeg te eten is. Boeren, verdubbel je aantal koeien. Gooi het land vol mest en maak voedsel, zoveel als je kunt.' Er kwamen machines en grotere stallen en iedereen juichte, want niemand had ooit meer honger. Er was zelfs zoveel eten, dat boeren het verkochten aan landen waar weinig voedsel was. Het land werd rijk, steeds rijker.

Maar op een dag dreef er een vieze lucht het land binnen. 'Stikstof', wist de koning en wees naar de boeren. 'Jullie zijn veel te ver gegaan. Lakei, maak hun koeien dood. Door hun vieze poep kan ik niet ademen.' De boeren briesten. 'En u dan? Misschien komt die stikstof wel van u. Van al die huizen die u heeft gebouwd, van de wegen die u heeft aangelegd en de vliegtuigen waar u mee vliegt.'

'Zei u iets?', schamperde de koning. 'Laat ik duidelijk zijn: die vliegtuigen, huizen en wegen zijn veel belangrijker voor ons land dan jullie boeren ooit nog zullen zijn. Scheer je weg en verschrompel.'

Buiten het paleis stond een grote menigte te schreeuwen. De boeren dachten dat het de burgers waren die opkwamen voor de boer. Dankbaar stapten ze op de mensenmassa af, maar wat was dat? Wat riepen de burgers? 'Wij willen een racebaan!' Op het bordes verscheen de koning. 'Jullie willen een racebaan? Toevallig, mijn neef ook. Hij is het al aan het regelen.' De boeren werden witheet. 'En die stikstof dan? Is een racebaan belangrijker dan ons voedsel?' Opnieuw schamperde de koning. 'Alles is belangrijker dan jullie. En nu wegwezen.'

Wordt vervolgd.