Op de HAS

'Als je die richting uitloopt, kom je bij de Hogere Agrarische School (HAS)', wees Jurre. Het was alweer zestien jaar geleden dat hij daar zijn opleiding tot boer begon. Allerminst standaard, omdat hij thuis geen boerenbedrijf had om over te nemen.

Even twijfelde hij daarom tussen de HAS, een studie werktuigbouwkunde of bewegingswetenschappen, maar tijdens een tussenjaar in Australië wist hij ineens zeker dat zijn toekomst tussen de koeien lag. 'Nooit spijt van gehad. Kijk, aan de overkant van die vaart woonde ik.'

Nieuwsgierig naar het leven waar ik destijds nog geen deel van uitmaakte, stelde ik voor een biertje bij zijn favoriete kroeg te gaan drinken. 'Waar ging je altijd heen op donderdagavond? In het weekend?' Jurre schudde zijn hoofd. 'Behalve dat ik er woonde en naar school ging, was ik nauwelijks hier in de stad. Ik had niet zo'n studentenleven als jij.'

'De meeste klasgenoten woonden nog thuis, hadden een boerenbedrijf te runnen. Zij kwamen met de auto naar school en hadden in Den Bosch niks te zoeken. Wel gaven ze regelmatig goeie schuurfeesten, maar die waren heel wat minder studentikoos dan bij jou in Utrecht.'

Totaal andere levens. Met één belangrijke schakel: onze gezamenlijke vriendin Karlijn. Dankzij haar herhaaldelijke koppelpogingen vierden we vandaag ons jubileum. Jurre pakte mijn hand, ik kneep even in zijn vingers. 'Fijn dat we elkaar toch hebben gevonden.'

We bestelden nog een drankje, toen ik een bericht op mijn telefoon hoorde binnenkomen. Van een onbekende, ene Martijn. 'Hoi, ik heb met jouw Jurre op de HAS in Den Bosch gezeten. Hij zal me vast nog wel kennen. Zou je hem kunnen doorgeven dat we onlangs trotse ouders zijn geworden van onze eigen Jurre? Vindt ie vast leuk.'

Jurre hief zijn glas. 'Wat een eer! Proost op Jurre! En op ons.'