Jonge kaasmakers

Omdat ik nieuw ben in de wereld van de kaas en ik al na de zomer in mijn eentje de eerste workshops mag geven, deden collega Wendela en ik afgelopen week een pilot met groep 3 en 4 van een basisschool uit Almere. Het leek me wat ambitieus, met kinderen die met een maatbeker en thermometer nog weinig raad weten, maar aan het enthousiasme zou het niet liggen. 'Kaas is zo lekker. Ik eet soms wel 100 kilo.' Ik bedoel maar.

Allereerst verwarmden we pannen met daarin 4 liter melk tot 29 graden, waarna de kinderen er al roerend zuursel en stremsel aan toe mochten voegen. 'Nu doen we de deksel op de pan en hebben we precies een half uur pauze, zodat de melk dik kan worden', vertelde Wendela.

'Dus eigenlijk zijn we aan het toveren', zei de 7-jarige Jesse wijs. Wendela knikte, maar draaide zich aarzelend naar mij om. 'Mijn groepje heeft de melk veel te warm laten worden. Straks mislukt het.' We lachten zenuwachtig.

'Tien, negen, acht…', telde de juf na een half uur met haar leerlingen af. Vlinder trok de deksel van de pan. 'Wauw, het lijkt wel pudding.' Opgelucht haalden we adem: de melk was gestremd. 'Dit heet wrongel. Wie wil het snijden?' Twintig vingers schoten de lucht in, waarvan juf er twee aanwees. De andere kinderen mochten vervolgens de wrongel wassen, opnieuw verhitten en in de kaasvormen scheppen. En hoewel dat soms gepaard ging met geduw, getrek en 'aan de kant, nu ben ik aan de beurt', lagen er na een uur vier prachtige kaasjes, waarvan eentje met zelf meegebrachte kruiden uit het schooltuintje.

Wendela perste het laatste vocht eruit en toen: 25 kindermondjes die gulzig van de kaasjes proefden. Goedkeurend gesmak, trotse koppies. 'Juf, kunnen we dit ook maken voor Vaderdag?'