Voulez vous tourner avec moi?

Thuis in Normandië, in een gehucht met veertig inwoners, hebben haar ouders een bedrijf met vleeskoeien. Het liefst zou ik haar daar alles over vragen, maar ik kom slechts tot een onhandig 'Ça va?'. Ooit sprak ik best aardig Frans, maar dat hoekje van mijn hersenen lijkt nu afgestorven. Of in ieder geval bevroren.

'Ça va bien', lacht ze onwennig en dan vallen we stil. Lastig, als de taal een barrière vormt. Engels spreekt ze nauwelijks. En hoewel ze in haar sollicitatiebrief aangaf dat ze die taal wil leren, blijkt nu dat we bij de basis moeten beginnen.

'Can you please help me to turn the cheese?'

Wazig kijkt Amélie me aan. Ik herhaal mijn vraag, maar nu iets harder – alsof ze het dan wel zou verstaan. Niet dus. Met handen en voeten begin ik een kaas uit te beelden en om te draaien, maar krijg dan plots een ingeving: 'Voulez vous tourner des fromages avec moi?' Ik moet er zelf een beetje om lachen. Amélie knikt en volgt me naar de kaaskelder.

Ook Jurre zie ik worstelen in de communicatie. 'Hoe deed je dat dan toen je een Frans vriendinnetje had?', vraag ik hem plagend. 'Toen was taal niet zo belangrijk', lacht hij.

Maar nu melk ik dagelijks met Amélie, bouwen we samen een varkenshok en probeer ik uit te leggen dat ze op de IJsselmeerdijk pinken moet tellen. Vaak knikt ze beleefd naar me, maar aan haar koppie zie ik dat ze me niet snapt. IJverig is ze trouwens wel. En volgens mij vindt ze ook alles leuk.

's Avonds eet de Française afwisselend bij onze collega's en ons. 'Un, deux, trois, quatre…', hoor ik Olle met haar oefenen. Tweede zoon Joris (4) grinnikt om zijn Franse naam: 'Amélie noemt mij George.' Veel diepgaander wordt het niet, tot ik over het WK Damesvoetbal begin. 'Holland? Pfff, losers. France is the champion. Vive la France!'