Ali, mien jong

Als zorgboerderij zochten we daarom contact met mensen die in afwachting van hun nieuwe status graag hun handen uit de mouwen wilden steken. Ter afleiding, ter integratie. De Syrische Ali en Mahmut gingen aan de slag met de koeien en het haardhout.

'Qahwa mehersa?' vroeg ik de mannen in mijn beste Arabisch. Als ik het me goed herinnerde van een vakantie in Marokko betekende dit 'koffie met melk'. Niet begrijpend keken Ali en Mahmut me aan. Ik herhaalde mijn vraag en wees naar een koffiekopje. 'Ik lust graag thee', antwoordde Ali in voorzichtig Nederlands. We lachten onhandig.

Onze wereldwijze deelnemer Arnout vond ook zo zijn eigen manier om met de Syriërs te communiceren. 'We praten Engels. Dat heb ik mezelf geleerd via de computer en dat is voor hen makkelijker. We discussiëren samen over oorlogen en dictators.'

Om zijn Nederlands te verbeteren oefende Mahmut de namen van de groenten en fruit. 'Kiwi heet ook zo in het Arabisch', sprak hij verrast.

Op een ochtend zaagde Ali in zijn vinger. En behoorlijk ook. Hij viel flauw van de pijn en snel belden we een ambulance. Terwijl een collega bij Ali bleef, bracht man Jurre de deelnemers rustig op de hoogte. Veel van hen reageerden opvallend stoïcijns. 'Het vorige ongeluk gebeurde ook op een donderdag', sprak Arnout droog. 'Donderdagen zijn gevaarlijk.'

'Komt er echt een ambulance?' vroeg Dirk. 'Best hoor, maar kun je helpen de kippen te vangen? Ze zijn losgebroken.' Alleen Linda boog zich over Ali heen. 'Ali, mien jong, waarom lig je op de grond? Ziet er niet best uit. Nou, ik ga tafel dekken.' Twaalf uur is bij Linda immers twaalf uur.

De ziekenauto nam Ali mee. Na wat kunst- en hechtwerk was er goed nieuws: op het uiterste topje na zou zijn vinger goed genezen. Ook voor Ali een grote opluchting: 'Over drie dagen komen mijn vrouw en kinderen naar Nederland. Twee jaar heb ik ze niet gezien. Ik ben zo dankbaar dat ik ze kan vertellen dat alles goed komt. Met mij én met ons leven. Eindelijk zijn we allemaal veilig.'

'Zolang je maar bij de zaag uit de buurt blijft.' Gelukkig, we konden weer lachen.