Oekraïne-crisis drukt stempel op avond

Cees de Geus‘Houd rekening met plaatselijke gewoontes en tradities, maar niet ten koste van alles’, vertelde Broersen, die als teeltbegeleider heeft gewerkt voor La Huerta Xpaña (De Moestuin), dat op diverse locaties in Spanje groenten teelt voor Nederlandse verwerkingsbedrijven als Heemskerk en Vezet.
Broersen was in Motril, een vruchtbaar gebied tussen de Sierra Nevada en de Middellandse Zee, verantwoordelijk voor de teelt van 50 hectare spinazie. ‘Spanjaarden zijn gewend een siësta te houden’, gaf hij een praktijkvoorbeeld. ‘In de zomer is dat begrijpelijk, want dan is het bloedheet, maar van oktober tot april moet je van zo’n gewoonte af durven wijken. In die maanden is het klimaat dusdanig aangenaam, met een temperatuur die rond 20 graden Celsius schommelt, dat je ‘s middags gewoon door kunt werken. We hebben dat er met succes doorgedrukt.’
Aan andere tradities valt echter niet te tornen, merkte de teeltbegeleider:’Je kunt hoog of laag springen, op eerste kerstdag of met Driekoningen komt er niemand werken.’
‘s Lands wijs, ‘s lands eer, wilde Broersen maar zeggen. ‘Win dus altijd van tevoren informatie in bij specialisten die de nationale wetgeving goed kennen. Als bedrijfsvorm zijn corporaties in Spanje bijvoorbeeld veel gangbaarder dan in Nederland. Sterker nog: als bv mag je geen grond huren, als dat niet expliciet in je oprichtingsakte wordt vermeld. Daar kwamen we pas achter toen geen Spanjaard grond aan ons wilde verhuren.’

Duurzame relatie

Gastheer Jan de Wit putte vervolgens uit een schat aan buitenlandse ervaringen, opgedaan sinds het bloembollenbedrijf in Enkhuizen in 1962 begon met de export naar Japan. ‘Met onze allereerste klant in dat land doen we nog steeds zaken. Dat geeft wel aan dat we op de lange termijn zijn gericht. Kwaliteit is daarbij het sleutelwoord. We streven naar een stabiele, duurzame relatie met onze buitenlandse afnemers. Dat doen we door kwaliteit te leveren, niet door op prijs te concurreren.’
De Wit bezoekt zijn buitenlandse afnemers bovendien regelmatig. ‘Persoonlijk contact is belangrijk. ‘We gaan uw voorstel bestuderen’, zei een Japanner tegen me, tijdens mijn allereerste bezoek aan dat land. Ik was opgetogen, maar dat bleek dus zijn manier om te zeggen dat hij het totaal niet zag zitten. Op die manier loop je in ieder land tegen cultuurverschillen op, waar je steeds beter op in leert spelen.’ Lachend: ‘Vuistregel is dat Japanners qua mentaliteit Duitsers in het kwadraat zijn. En Chinezen zijn juist weer Fransen in het kwadraat.’
Voor een bollenexporteur als De Wit bevinden de groeimarkten zich buiten Europa. ‘Hoe stringent ze ook zijn in een land als Japan, we moeten mee met de fytosanitaire eisen die landen aan onze lelies, tulpen en irissen stellen. Wat mij betreft is het digitale plantenpaspoort daarbij een must.’
De Russische president Vladimir Poetin kwam in Enkhuizen even om de hoek kijken, zij het uiteraard bij wijze van spreken, toen De Wit aan de hand van de politieke crisis in Oekraïne inging op de financiële risico’s waarmee export gepaard gaat. ‘Als Rusland morgen z’n grenzen sluit voor Nederlandse bloemen, dan is FloraHolland nog dezelfde dag failliet’, erkende een chrysantenteler uit Hensbroek.
Op een vooral informatieve avond vlamde de discussie aan het einde nog even hoog op tijdens de presentatie van Dennis Koomen en Pim Zandvoort van Rabobank Westfriesland-Oost, die ‘bezint eer ge begint’ als rode draad had. ‘In landen waar de euro duur is, kan het onder bepaalde voorwaarden voor exporteurs aantrekkelijk zijn om hun afnemers als een soort extra dienstverlening in hun eigen valuta te laten betalen’, betoogde Zandvoort.
De Wit bleek het daar pertinent mee oneens. ‘Concurreren op betalingsvoorwaarden is levensgevaarlijk. Wij houden ons verre van de extra valutarisico’s die je dan naar je toe trekt. Wij concurreren alleen op kwaliteit, in de wetenschap dat opa De Wit destijds al zei: ‘Ook een buitenlandse order is pas goed als ‘ie is betaald.’’