Ruweiwitgehalte Engels raaigras kan omlaag op veen

Op veengrond is een lagere ammoniakuitstoot vaak lastig, omdat hier relatief veel gras en daarmee ruw eiwit wordt gevoerd. Dat blijkt uit recent gepubliceerd wetenschappelijk onderzoek van het Louis Bolk Instituut in samenwerking met het Veenweiden Innovatie Centrum en Kennis Transfer Centrum Zegveld.

Een vuistregel is dat het deel boven de 15 procent ruw eiwit in het totale rantsoen vooral leidt tot extra ammoniakemissie. Voor bedrijven die veel gras telen op gronden met een hoog stikstofleverend vermogen, zoals op veen, is een laag ruweiwitgehalte in het rantsoen een uitdaging.

De stikstoflevering van de bodem is in de zomer en het najaar het hoogst. Juist dan zijn de mogelijkheden om te sturen met bemesting op een lager ruweiwitgehalte in het gras beperkt. Daarom is in 2015 het onderzoek gestart naar het verlagen van dat gehalte van Engels raaigras via veredeling.

Gelijke opbrengst

In het onderzoek hadden experimentele Engels raaigraslijnen 9 gram minder ruw eiwit per kilo droge stof en een gelijke drogestofopbrengst vergeleken met een regulier mengsel van Engels raaigras (BG3). Dat bij een bemestingsniveau van 250 kilo stikstof per hectare op veengrond.

Uit de resultaten valt daarmee af te leiden dat het ruweiwitgehalte in Engels raaigras via veredeling is te verlagen en daarmee ook de ammoniakemissies van de melkveehouderij. Een lager gehalte in het gras kan een lagere stikstofopname uit de bodem betekenen. Het zal ook een effect hebben op het stikstofgehalte van de mest en dus de bemesting. Wat dit op bedrijfsniveau betekent, vergt volgens het instituut nader onderzoek.

Nog niet mogelijk

Omdat er nog geen commerciële laageiwitgrasrassen in omloop zijn, is het sturen van het ruweiwitgehalte via rassenkeuze voor de praktijk nu nog niet mogelijk. Er zijn nog stappen te nemen voor de ontwikkeling van laageiwitgrasrassen.

De mogelijke toepassing voor zulke rassen is groter dan alleen het veenweidengebied van Nederland. Op klei kan het ook lastig zijn om te sturen op 15 procent ruw eiwit in het rantsoen. Ook in landen waar koeien (bijna) jaarrond in grasland lopen, worstelen veehouders met het sturen van het ruweiwitgehalte in het rantsoen.