Minder eiwit in voer verlaagt emissies bij pluimvee

'Wanneer we de hoeveelheid ruw eiwit verlagen, moeten we er wel voor zorgen dat aan de aminozuurbehoefte van de dieren wordt voldaan. Dieren hebben aminozuren nodig, geen ruw eiwit', zegt Roger Davin, pluimveeonderzoeker bij Schothorst Feed Research (SFR).

'Eiwit wordt verteerd in het maag-darmkanaal en de resulterende aminozuren worden door de darmwand geabsorbeerd, in het bloed opgenomen en getransporteerd. Een deel van het ruw eiwit uit de voeding wordt niet verteerd, maar door microben in de darm afgebroken. Daarbij komen giftige metabolieten en ammoniak vrij, stoffen die schadelijk zijn voor de gezondheid van het dier', vervolgt Davin.

Onverteerd eiwit en ammoniak worden uitgescheiden via urine en feces en leidt tot stikstofbelasting van het milieu, legt de onderzoeker uit. 'De stikstofuitscheiding kan worden verminderd door grondstoffen te gebruiken met een hoog gehalte aan aminozuren, hoogverteerbare essentiële en niet-essentiële aminozuren en een ideaal aminozuurprofiel. Daarnaast moet de samenstelling van het voer voorzien in de behoefte aan verteerbare aminozuren. Ook moet het verteerde eiwit efficiënt worden benut.'

Geen negatieve gevolgen

Het onderzoek van SFR toont aan dat het ruweiwitgehalte in voeders voor vleeskuikens en leghennen kan worden verlaagd zonder negatieve gevolgen voor de productie of diergezondheid.

'Een verlaging van het ruweiwitgehalte in vleeskuikenvoeders met 10 procent is haalbaar. Hierdoor is minder soja nodig. Om toch aan de aminozuurbehoeften te voldoen, wordt het gehalte van sommige specifieke vrije aminozuren verhoogd waardoor goede dierprestaties en gezondheidsstatus zijn gewaarborgd. In de groei- en afmestfase leiden lagere ruweiwitgehalten, 20 gram minder ruw eiwit per kilo voer in vleeskuikenvoeders tot vergelijkbare of zelfs betere groei, voederefficiëntie en minder sterfte', legt Davin uit.

Betere strooiselkwaliteit

'Voeders met een lager ruw eiwitgehalte zijn ook gunstig voor de gezondheid van de dieren. We zien een betere strooiselkwaliteit en een lagere incidentie van voetzoollaesies', vervolgt de SFR-onderzoeker.

Een gevolg van voeders met weinig ruw eiwit is volgens Davin dat er minder energie nodig is voor eiwitafbraak. Daardoor is meer energie beschikbaar voor spieropbouw en vetaanzet. 'In onze studies hebben we geconstateerd dat vleeskuikens met weinig ruw eiwit in het voer meer buikvet aanzetten. Dit lijkt verband te houden met het hogere aandeel zetmeel in verhouding tot vet.'

Effect op eierproductie

Bij legkippen kunnen voeders met weinig ruw eiwit, meer zetmeel en minder vet de eierproductie beïnvloeden, geeft Davin aan. 'Een lager sojagehalte kan leiden tot een lager kaliumgehalte in het voer en daardoor een verminderde elektrolytenbalans. Dit effect vereist extra aandacht, vooral tijdens perioden van hittestress', benadrukt hij. Een ander punt van zorg is dat overmatige hoeveelheden vrije aminozuren in het voer het absorptieproces in het spijsverteringskanaal kunnen doen verminderen.

Het is duidelijk dat nutritionele expertise is vereist om het eiwitgehalte in pluimveevoeders met succes te verlagen. 'De focus moet liggen op het ideale aminozurenprofiel voor het type pluimvee en de productiefase. Een zorgvuldig afgewogen profiel met de juiste hoeveelheden essentiële en niet-essentiële aminozuren is de sleutel tot pluimveevoeders die hoogefficiënte dierprestaties met een goede darmgezondheid en lage stikstofuitstoot mogelijk maken', besluit Davin.