'Maak het moeras niet nóg dieper!'

Met de nieuwe natuurherstelwet wil Eurocommissaris Frans Timmermans doelen en verplichtingen vastleggen voor een breed scala aan ecosystemen. De maatregelen moeten tegen 2030 worden toegepast op 20 procent van de land- en zeegebieden van de Europese Unie en tegen 2050 op alle te herstellen ecosystemen.

Het voorstel is een aanvulling op onder meer de habitatrichtlijn, met termijnen voor het halen van de streefdoelen en het verplichten van lidstaten om ecosystemen ook buiten het Natura 2000-netwerk te herstellen. Specifiek voor landbouwgronden komen daar dan streefcijfers bij voor organische koolstof onder bouwland en landschapselementen. Op ontwaterde veengronden zouden herstelmaatregelen moeten worden genomen.

De Europese Commissie raamt de kosten van het herstel van veengebieden, moerassen, bossen, heide en struikgewas, grasland, rivieren, meren et cetera op 154 miljard euro. Daarbij spiegelt de commissie ons voor dat de baten groter zijn. De vraag rijst echter: hoeveel boeren kunnen bestaan van koolstofopslag en lisdodde en andere natte teelten? En wie produceert straks nog ons voedsel?

In hetzelfde pakket wil de commissie ook bindende wetgeving voor het verminderen van het gebruik en risico van gewasbeschermingsmiddelen. De Europese Unie zou een reductie van 50 procent moeten realiseren ten opzichte van de referentiejaren 2015 tot 2017. Terwijl per lidstaat een reductiepercentage moet worden vastgesteld op basis van huidige verbruik per hectare en de gerealiseerde reductie in 2011 tot 2013. Volgens gelekte informatie zou dat voor Nederland mogelijk een reductie van 53 procent betekenen.

Vanaf de eerste presentatie van de Green Deal-plannen waarschuw ik voor de impact op onze voedselzekerheid. Wat betreft gewasbeschermingsmiddelen beklemtonen we steeds de noodzaak van voldoende middelen, focus op duurzaam gebruik en het belang om het verbruik niet tegen hectares landbouwgrond af te zetten maar per kilo gewasopbrengst.

Ik roep de Europese Commissie op eerlijk onder ogen te zien welke lessen moeten worden getrokken uit de rampzalige gevolgen van het landbouwbeleid zonder middelen in Sri Lanka. Een alomvattende analyse van de cumulatieve effecten van de diverse voorstellen is broodnodig. Laten we hopen dat gezond verstand tijdig zegeviert, voordat het moeras nog dieper wordt.