'Laddervrees'

Wat moest ik doen? Om hulp roepen? Wie zou me horen? Boer Sjaak en zijn vrouw Ellen waren op vakantie. De buren ook. Alleen als er een klant zou komen voor kaas of melk had ik een kans. Wel gênant: 'Meneer, hoort u mij? Ik zit op de schuurzolder en durf de ladder niet af. Kunt u misschien helpen? Of nee, bel maar meteen de brandweer.'

Ik moest het toch nog maar een keer proberen.

Voorzichtig schuifelde ik naar de ladder. Waarom stak dat ding toch ook zo raar uit? Het is toch een onnatuurlijke beweging om achterstevoren die draai te maken? Ik zag het Jurre altijd zo soepel doen. En waarschijnlijk snapt u ook niet waar ik nu zo moeilijk over doe. Maar ja, ieder zijn gekte. Mijn huid was inmiddels helemaal klam van de stress, mijn hart raasde. Nee, ik durfde niet.

Ik keek op mijn horloge. Over tien minuten moest ik met Joris naar zwemles. Hij zat binnen achter de televisie en had geen idee dat zijn moeder in paniek op de schuurzolder zat. Zou hij me komen zoeken? Vast niet. Achter de tv bestaat voor Joris de rest van de wereld niet.

Kak zeg. Ik werd boos op mezelf. Ik had beter moeten weten. Want het was heus niet de eerste keer dat ik een ladder beklom en niet meer terug durfde. Maar tot nu toe was Jurre erbij geweest en had hij me naar beneden kunnen loodsen. Nu had ik haast en ach, ik hoefde alleen die plank te halen. Even snel. Maar inmiddels stond ik al twintig minuten boven.

Goed, de laatste poging. En anders zou ik boven blijven tot iemand me zou vinden. Eerst mijn linkervoet. Diep ademhalen. Trillende handen, samengeperste lippen. Gewicht verplaatsen. Langzaam de rechtervoet ernaast zetten. Ogen dicht. Stond ik al? Ja! Ik stond! Op de ladder. Zowaar. En nu rustig naar beneden. Ontspannen. Bizar, stom avontuur.

Knappe jongen die mij nog een ladder op krijgt.