'Sluikreclame'

Eerst moeten we de kazen nog een keer poetsen en keren. We hebben de wielen niet zelf gemaakt, maar laten maken met de melk van onze koeien. Twee weken nadat een volle tank was opgehaald, konden we de kazen bewonderen bij de fabriek, waarna ze verder rijpten in de nieuwe opslagruimte op onze boerderij. En natuurlijk hebben we ze al geproefd. Na drie weken. En na vier weken. Na vijf, zes weken. En tja, wat zal ik erover zeggen. Op deze plek mag ik vast geen reclame maken. Weet u wat: noteer de eerste letter van elke alinea en maak daar een woord mee.

Maar eerst nog iets over de etiketten op de kaas en melkflessen: deze heb ik mogen ontwerpen. Leuk én lastig, want ik wilde iets maken wat de sfeer van de boerderij uitstraalt en wat qua kleur bij de producten en de rest van de huisstijl past. En misschien moest ik dan toch ook de website vernieuwen. En het uithangbord. En moet er dan ook geen vlag komen? Een grote klus dus, met soms discussie en frustratie. Maar de trots overheerst.

En voor wie denkt 'ik wil ook wel een melktap en kaasautomaat': er komt nog best wat bij kijken. Zo vraagt de dagelijkse verkoop van verse melk erom rekening te houden met de melkrijder. Melk die al drie dagen in de tank zit mag niet ook nog eens drie dagen in de melktap. En als de melktap leeg is en de melkauto net wegrijdt, heb je ook een probleem.

Los van alle investeringen – een vacumeermachine en bijbehorende zakken, flessen met doppen en een weegschaal met labelprinter – is voor de kaasverkoop een goede administratie van de leeftijden belangrijk. We hebben nu jonge graskaas en belegen, maar uiteindelijk is het de bedoeling dat we ook extra belegen en oude kaas kunnen aanbieden. Daar moet een systeem inkomen. En dat zal heus weleens puzzelen worden.

Spannend, zo'n nieuwe boerderijtak. Leuk, opwindend, uitdagend. Zin in.