'Een scheutje Beerenburg'

Het dier ging niet dood aan diarree of andere infectieziekte. Nee, het stiertje kon niet poepen. Op de dag van zijn geboorte dronk hij gulzig biest, maar al op dag twee voelde zijn neus koud en zijn buik bol. Jurre deed een oproep via sociale media om andere melkveehouders om tips en toverformules te vragen.

Behulpzaam reageerden tientallen boeren: 'Geef het kalf rauwe eieren. Geef het zonnebloemolie en een klysma. Stop een thermometer in de anus en draai deze voorzichtig rond.' En een reactie die ook van mijn vader had kunnen zijn: 'Een scheutje Beerenburg wil ook wel eens helpen.'

Niet kunnen poepen is hels. Niet durven poepen ook. Onze kinderen hebben alle drie een fase gehad – zo rond het zindelijk worden – dat ze hun ontlasting niet durfden te laten gaan. Huilend en kronkelend van de buikpijn ligt onze dochter deze weken op de bank. Sneu, frustrerend. Wat we ook in het vooruitzicht stellen – 'als het gelukt is, gaan we een ijsje halen' – ze houdt het liever nog een paar dagen op. Het maakt me machteloos.

Bij het kalf leek het niet tussen de oren te zitten. Wat was er dan wel mis? Gehandschoend stopte Jurre een vinger in de anus van het kalf. Hier voelde hij niets afwijkends.

De veearts kwam en stelde ook een klysma voor. Met lauw water spoelden we de darmen, maar op enkele witte vlokken na kwam er geen mest naar buiten.

'Vermoedelijk ontbreekt er een stuk darm', zei de veearts. 'Daar is helaas niks aan te doen. Om verder lijden te voorkomen, kunnen we hem beter een spuitje geven.'

En zo kwam het dat, voor het eerst sinds onze verhuizing, de Rendac het erf op reed. Goed dat die dienst bestaat, maar een bungelend dier in zo'n ijzeren grijper blijft een onterend gezicht. Ik keek toe, rook de dood. Hoorde de doffe plof van kadaver op kadaver. En kon wel een scheutje Beerenburg gebruiken.