'De agent, de jager en de manager'

Allereerst ontmoetten we Martin, een Haagse politieagent. 'Deed jij in 2019 mee aan die boerenprotesten op het Malieveld?', vroeg hij aan Jurre. Jurre knikte opgetogen. 'Dan hebben wij tegenover elkaar gestaan.'

De wijn werd erbij gepakt en Martin vertelde hoe hij in eerste instantie de orders had om de trekkers uit de binnenstad te weren. 'Stond ik dan, met mijn motor tegenover honderden trekkers. Ik voelde me net gekke Henkie. Toen ook de politieleiding doorkreeg dat de overmacht te groot was, mocht ik jullie doorlaten. Nee, die oktoberdag zal ik nooit vergeten.'

We ontmoetten ook Bram en zijn hond Roef. Ze stonden met hun caravan tegenover onze tent en het viel ons op hoe trouw Roef aan zijn baas was. 'Roef is mijn jachthond', vertelde Bram. 'Ik ben deeltijd jager en als ik op pad ga, mag Roef het geschoten wild apporteren. Ganzen, hazen en vossen. Nooit gooi ik de dieren in een afvalbak. Ik bereid ze zelf of geef ze aan vrienden.'

En we ontmoetten Henk-Peter. Of eigenlijk zag hij ons eerst. 'Hé, jullie ook hier?' Verrek, met hem hadden we een tijdje samengewerkt op de zorgboerderij in Drenthe. En nu kwamen we elkaar ruim 1.000 kilometer van Nederland tegen. Wat een toeval.

Tot slot ontmoetten we een echtpaar dat in een ziekenhuis werkte: Twan en Saskia. Ze schonken limoncello in en vertelden over het bizarre coronajaar dat ze achter de rug hadden: 'Ik werk normaal als manager, maar werd nu aan mijn haren naar de cohortafdeling gesleept. Alle handen waren nodig. Boeren werden toch ook bestempeld als mensen met een cruciaal beroep? Zie je, de samenleving heeft ons keihard nodig.' Daar proostten we op.

Een kleine greep uit de talloze gesprekken. Bij de afwas, het strandje en de tent. Geweldig. Op vakantie gaan is best duur, maar we zijn rijker teruggekomen.