Sandra van Wijk: 'Mannen zijn ook veranderd'

De opvolging op het fruitbedrijf in 't Goy, een dorpje bij het Utrechtse Houten, is veiliggesteld. Sandra oogt overigens net zo tevreden. Zij lijkt haar plek op het ouderlijk bedrijf inmiddels helemaal te hebben gevonden.

Sandra woont al haar hele leven op het ouderlijk bedrijf. De laatste jaren samen met haar man André, zelfstandig ondernemer in Utrecht, en vier kinderen in een tweede bedrijfswoning. Maar ze koos na de havo en een paar maanden Agrarische Bedrijfskunde op de HAS in Den Bosch toch voor een meer praktische opleiding: Sociaal pedagogisch hulpverlener in de gezondheidszorg. Daarna werkte ze als begeleider van verstandelijk gehandicapten.

'Heel afwisselend, dankbaar en zwaar werk. Je leert er veel, ook over jezelf. Maar als je zoiets zo lang hebt gedaan, slaat toch de routine toe. Een volgende stap betekent dan een functie in de planning of het management. Toen de jongste was geboren, nu vier jaar geleden, dacht ik: het is tijd voor wat anders.'

Buitenleven blijft trekken

Het buitenleven blijft dan trekken, vertelt de fruitteler. 'Je bent toch een boerendochter en ik heb een goede band met mijn ouders. Over bedrijfsopvolging hadden we eigenlijk nooit gesproken. Mijn ouders dachten: het loopt zoals het loopt. Maar omdat ik bij het bedrijf woon, maak je toch veel mee van wat er gebeurt en blijf je erbij betrokken.'

Toen Sandra haar carrièreswitch kenbaar maakte, reageerden haar ouders enthousiast. Vader Wim en moeder Tonny zijn beiden rond de 70 en nog fit, maar inmiddels toch op leeftijd. 'Voor mij was het een logische stap en ook voor hen, bleek achteraf. Hoewel we het er eerder nooit over hadden gehad, hadden ze het ergens wel verwacht, zeiden ze toen.'

Sandra ging eerst een jaar bij wijze van proef aan de slag op het bedrijf. 'Iets nieuws leren vind ik leuk. Ik zag het als een soort stage, want ik moest bijna alles nog leren. Al die details. Ik liep de hele dag achter mijn vader aan. Die tijd is inmiddels wel voorbij. We werken nu samen, zijn elkaars sparringpartner en vullen elkaar goed aan.'

Veel voldoening

Inmiddels zit de teler een jaar officieel in de maatschap met haar ouders. 'Het geeft veel voldoening. Het telen van fruit is één kant, de andere kant is het ondernemen. Dat vergt verschillende competenties.'

Haar omgeving reageerde enthousiast op haar overstap. 'Wel merkte ik dat ik wat meer moeite moest doen om te worden 'gezien'. Als mijn vader en ik samen een afspraak hadden, werd hij aangesproken. Ik vroeg me dan af of dat kwam doordat ik een vrouw ben of omdat ik nog niet zoveel weet. Ook liet iemand mij eens weten dat hij zich ook wel zorgen maakte om mij als vrouw in het bedrijf: 'Het is een harde wereld, en dan nog vier kinderen…', zei hij.'

Het zette haar aan het denken. 'Ik sta denk ik vrij stevig in mijn schoenen en ben positief ingesteld. Het vrouw zijn in een sector waar mannen domineren, zal mij dan ook niet in de weg staan. Ook al ben ik bijvoorbeeld op een bijeenkomst vaak de enige vrouw. Maar de mannen zijn ook veranderd. Het speelt steeds minder een rol.'

Niet perfectionistisch

Sandra deelt de opvoeding van haar vier kinderen (4 tot 11 jaar) met haar man. Dat haar werk zich afspeelt op de stoep van hun woning, maakt het toch wat makkelijker, erkent ze. 'We proberen onze kinderen zelfstandigheid mee te geven. Maar ze weten ook dat ik in de buurt ben. En heel perfectionistisch moet je ook niet zijn: ons huis is regelmatig niet op orde.'

De ondernemer zegt nooit spijt te hebben gehad van haar latere carrièreswitch. 'Van een druk om het bedrijf over te nemen was geen sprake en ook voor de kinderen is die er wat ons betreft niet. We gunnen ze het vrije leven.' Sandra wil vooral een goede fruitteler zijn. 'Dat geeft een bepaalde drang, niet omdat ik mij wil bewijzen of omdat ik een vrouw ben. Het zou wel mooi zijn als er meer vrouwelijke fruittelers bij komen. Het is een heel mooi leven, dus ik verwacht het eigenlijk wel.'