'Lieve Jurre'

Het ging ineens ook allemaal zo snel. We zouden pas dit weekend verhuizen, maar toen het bericht over de lockdown kwam, besloten we die avond al dozen te gaan pakken. Snel de keet uit, op naar meer ruimte. Als de kinderen niet meer naar school hoefden, was er ook geen reden meer om te wachten.

Dus nu wonen we in Waterland. Wie had dat een jaar geleden gedacht? We dachten te gaan wortelen in Weesp. Soms voelt het als falen dat de samenwerking aldaar niet is gelukt, maar blijkbaar was deze tussenfase nodig om de boer uit Ilpendam te ontmoeten. Hij vroeg me dit voorjaar zijn boerderij over te nemen. Jammer dat er geen beelden zijn van dat moment. Volgens mij keek ik zo verbaasd, zo verward. Jij was er niet bij, maar weet je nog dat ik je over de ontmoeting vertelde? 'Moet je horen, er fietsten vanochtend een boer en boerin langs die me kenden van mijn column. En ze vroegen ons hun boerderij, hun levenswerk, voort te zetten. Grappig hè.'

Maar nadat we er een keer gingen koffiedrinken, werd het ineens heel serieus.

'Na jaren zoeken ineens zo zeker', die tekst stond op onze trouwkaart. En zo voelt het weer. Al durf ik ook heus te zeggen dat ik zenuwachtig ben, dat ik spanning voel in mijn nek en schouders. Soms zelfs vergeet te ademen en continu de hik heb. Omdat een verhuizing voor een boer zo allesomvattend is. Een nieuw dorp, een nieuw huis, een nieuw erf. Dat blijft heftig.

Maar als ik naar jou kijk, zie ik rust. Je straalt weer zelfvertrouwen uit. Dat leek je even kwijt te zijn. Ik zie je onvoorwaardelijke passie voor koeien en hoe blij je bent met al je nieuwe gereedschappen. Je plannen voor een zorgboerderij krijgen steeds meer vorm, ook dankzij de coach en psycholoog met wie je samenwerkt. Het maakt me trots.

Kom schat, we drinken een biertje. Proost, op vele jaren in Ilpendam.