'De verhuizing is aanstaande'

Voordat de schapenboer langskwam, hadden we vier andere kijkers gehad. Veelal mensen – 'burgers' – die een kavel hadden gekocht en in afwachting van de oplevering van hun huis onderdak nodig hadden. Aardige mensen, daar niet van. Maar zodra we uitlegden hoe de unit uit elkaar moet worden gehaald en moet worden vervoerd, zag je ze afhaken. Te veel gedoe.

De schapenboer klonk veel nuchterder. Praktischer ook. 'Ik werk ook in de wegenbouw, dus leidingen aanleggen is voor mij geen probleem. Komt wel goed.'

Weer een puntje afgevinkt, een zorg minder.

De verhuizing is aanstaande. Al een paar dagen per week ben ik in Ilpendam om te verven. Na alle vorige verhuizingen durf ik haast niet meer te zeggen dat het goed voelt, maar toch: het voelt goed. De sfeer in het huis is zo warm, zo licht. Mijn broer ging een dag mee om te helpen schilderen en ook hij kon er niet over uit: 'Als ik hier zou wonen, zou ik mijn stoel daar bij het raam neerzetten en de hele dag over de polder uitkijken. Die is zo 'fakking' bizar mooi.'

Bij de vorige verhuizing, uit Drenthe, kreeg Jurre als afscheidscadeau een roodbonte pink. Een Fries-Hollandse. Inmiddels is ze hoogdrachtig van haar tweede kalf en is de wens ontstaan haar opnieuw met ons mee te nemen. Het plan is haar deze week al te verplaatsen naar de nieuwe boerderij, droog te zetten in een apart strohok en te laten kalven. Hopelijk wordt ze daarna rustig opgenomen in de kudde.

Onze hond voelt ook dat er iets groots staat te gebeuren. Ze is onrustig en blijft heel dicht bij ons in de buurt, alsof ze bang is dat we haar vergeten mee te nemen. Af en toe gaat ze mee naar de nieuwe boerderij en ontdekt ze het erf. Op die dagen is ze heel ontspannen. Waarschijnlijk omdat wij dat daar ook zijn.