Stressmelk

Zoals beloofd haalden we de dag erna patat met frikadellen voor alle bouwlui: grote jongens met gouden handen. En gouden stemmen – al die weken brulden ze vanuit de melkput alle kersthits mee.

'Eens kijken of de koetjes straks de put in willen. Kon nog best eens spannend worden', zei Jurre terwijl hij de mayonaise van zijn vingers likte. 'Anders dan in de oude melkput krijgen ze nu geen brokjes meer tijdens het melken. Daarnaast zullen ze wel moeten wennen aan het pneumatische systeem van hekken die open- en dichtgaan. Ik ben benieuwd hoe ze daarop reageren.'

Gestrest, uiteraard. Allereerst wilden de koeien met geen mogelijkheid de melkput in. Twee man sterk was nodig om ze een voor een naar binnen te dragen. Vervolgens ging een aantal dames met de kop naar de verkeerde kant staan. En toen eindelijk de melkklauwen goed en wel waren aangekoppeld, lieten ze door alle zenuwen hun melk niet schieten. Slechts 2 kilo per koe gaven ze de eerste avond. De dag daarna bleek de melk zo vies dat we alles moesten weggooien.

Stressmelk. Nooit eerder hoorde ik ervan.

'Onze koeien hebben het wel vaker', zei boer Boy. 'Met oud en nieuw is het al twee keer voorgekomen dat de koeien 's nachts in paniek door de stal renden en een paar dagen kilo's minder melk gaven. En dat die melk een vieze bijsmaak had. Het ligt vermoedelijk aan het Montbéliarde-ras dat snel in de stress is. Al gebeurt het nooit na een heftige onweersbui. Misschien zit het meer in het onverwachte, het onnatuurlijke. Ik zou het ook niet leuk vinden als er een vuurpijl vlak langs mijn kop zou flitsen.'

Terwijl het wennen aan de nieuwe melkput binnen doorging, werd de tijdelijke melkput voor onze voordeur afgebroken en de opgehoopte poepstoep schoongespoten. Zo'n opluchting. Nog een geluk dat ik de afgelopen drie maanden geen baby hoefde te voeden, bedacht ik me ineens. Want ik had zéker stressmelk gegeven.