Burgerbemoeienis

In Drenthe was ik gewend dat de mensen om ons heen alles leuk vonden wat we deden. Als ik een foto van ons werk via sociale media verspreidde, kwamen daar enkel lieflijke en aanmoedigende reacties op. Dus toen ik onlangs op het account van de Groene Griffioen een foto plaatste van twee kalfjes die na het melk drinken aan elkaars neus sabbelden, dacht ik de volgers daarmee te vertederen. 'Wat een nare kooien', reageerde de een.

'Wat zielig', sprak de ander. Huh? Geschrokken staarde ik naar de huilende emoticons die het beeldscherm vulden. Er ontstond een discussie over kalfjes bij de koe, hokken zonder spijlen. Even was ik uit het veld geslagen.

Het tweede incident was op zondagochtend, eerste paasdag. Een vrouw fietste ons erf op en wenkte me. 'Hoe kunt u biologisch zijn als uw kalfjes in kisten zitten?' Mijn ogen knipperden. 'Kisten? Dat zijn iglo's mét uitloop. Kistkalveren bestaan niet meer in Nederland.' Ze mompelde wat. Over koeien op beton, het drinkwater dat niet schoon was. Ik bleef vriendelijk en knikte goeiedag. De vrouw bleef rondneuzen.

Na een kwartier stuitte ze op mijn man. 'Die kalfjes hebben geen schoon drinkwater. Ik ga daar melding van maken.' Oei. Die tóón. Ik zag Jurre briesen. 'We voldoen aan alle biologische eisen, we worden door Skal gecontroleerd. En met bezoekers wil ik graag in gesprek, maar niet op zondagochtend en niet op die toon. Goedemorgen.'

'Wat een agressieve man', zeurde de vrouw tegen mijn vriendin Karlijn, die dit weekend op ons erf kampeerde. 'Maar ook een lieve', antwoordde zij. 'Ik weet namelijk hoeveel passie hij voor zijn dieren heeft en hoe goed hij voor ze zorgt. En als u naar de kalfjes kijkt, ziet u dat ze gezond en tevreden zijn. Fijne Pasen, mevrouw.' Eindelijk fietste ze weg.

En nu heb ik dus zo'n neiging om eens ongevraagd háár tuin binnen te lopen.