Krijgen die kalfjes wijn?

Wat had ik het gemist.

Al op de eerste dag na onze verhuizing gingen de koeien voor het eerst naar buiten. Met zijn zestigen tegelijk renden de runderen richting het gras; de grond onder mijn voeten trilde, golfde. Op het zand waren we dat niet meer gewend. De kinderen lachten en keken naar hun voeten. 'Zit er een motor in de grond?'

Sowieso lachen de kinderen veel. Op de trampoline, met de nieuwe buurjongens, in de blauwe trekker. 'Kijk, twéé zwaailampen.' Het was hetgeen waar ik me het meest zorgen om had gemaakt: de reactie van de kinderen op de verhuizing. Zouden ze zich ontheemd voelen op de nieuwe boerderij? Vragen wanneer we nu eindelijk naar huis zouden gaan? Zouden ze huilen, niet slapen? Maar niets van dit alles. Hoewel, één keer snikte de oudste 's avonds voor het slapengaan. 'Ik ben zo blij. Gaan we hier alsjeblieft nooit meer weg?'

Hij huppelde achter mij aan toen ik 's ochtends de kalveren voerde – mijn nieuwe taak. Hielp mee de speenemmers vast te houden en de bix te verdelen. 'Voor die grote kalfjes ga ik wei halen, loop je mee?' Huppel, huppel. 'Wijn? Krijgen die kalfjes wijn? Dat vind jij toch ook zo lekker?' Ik schaterde. 'Nee, wei. Dat is een soort zuur water dat overblijft als je kaas maakt.'

Ik genoot. Van het feit dat ik eindelijk weer mijn overall aan had, de dieren mocht verzorgen.

Dat ik 's ochtends vroeg de wereld zag ontwaken, de stilte in mijn hoofd. Geen deelnemers die om aandacht vroegen – ik hield van ze, maar het was ook weleens veel.

Het zou natuurlijk de nieuwigheid kunnen zijn die ons zo vrolijk maakt. De adrenaline, het onbekende. De warme zon, het frisse lentegroen. Maar iets in me zegt dat dit gevoel blijvend is en dat de keus om te verhuizen gewoon de juiste was.